Héél vroeger hadden we In Valkenswaard een bioscoop genaamd Palace. Je zat op een ongemakkelijk, smal houten klapstoeltje waar je na anderhalf uur met een pijnlijk platte bibs weer uit overeind kwam. Er stonden ook twee grote sigarenfabrieken in het dorp: De Willem II en De Hofnar. Zowel de bioscoop als de fabrieken legden al lang geleden het loodje. Sinds twintig jaar hebben we weer een gebouw dat De Hofnar heet. Op het voormalig fabrieksterrein van die ene sigarenfabriek van de twee verrees een prachtig cultureel centrum.

De film en de sigaren kwamen samen. De buurvrouw had een kaartje over en mijn vrouw wilde wel mee. In De Hofnar draaide Fisherman’s Friends. Met mijn ongeïnteresseerde houding had ik totaal gemist dat er tegenwoordig films in De Hofnar te zien zijn. Ik schaamde me bijna om hier geboren en woonachtig te zijn. Altijd fietste ik maar door weer en wind naar de grote stad voor het witte doek terwijl er tweehonderd meter van ons huis van beeld en geluid genoten kan worden. Thuis eenzaam achtergebleven op de bank zocht ik op mijn telefoontje wat er binnenkort zoal draaide hier ter plaatse.

De volgende dag ontving ik een e-mail van De Hofnar. Mijn reservering voor Aladdin (9+). Twee kinderen en een volwassene. Rij 8, stoel 13, 14 en 15. Ik verschoot me het apezuur. Ik pleitte, na wat stil gepeins, onschuldig. Ik moest een totale black-out gehad hebben. Ik mailde direct terug. Helaas, sorry en excuses. Vorig jaar in februari ben ik twee dagen ziek geweest en misschien heeft een achtergebleven stukje virus een kortstondige koortsaanval veroorzaakt. Ik heb geen flauw idee wat me bezield heeft. Echt niet. Ik was gewoon wat aan het rondkijken op de website. Of u alsjeblieft, en nogmaals sorry, de reservering teniet wilt doen.

In de pauze op mijn werk ging mijn mobiel. Het moest belangrijk zijn want mij belt nooit iemand. De stem mijn vrouw bereikte mijn linkeroor. Ze informeerde vriendelijk of ik toevallig de reservering van Aladdin had geannuleerd. Met hart sloeg over, want dat ze op haar leeftijd nog paranormaal was geworden, was even verschieten.
‘Ik sta bij De Hofnar’, zei ze.
‘Oh…’, zei ik terug.
Het filmbezoek met de buurvrouw was haar zo goed bevallen dat ze die morgen telefonisch kaartjes had gereserveerd voor Aladdin. Ze zou zonder mij, maar met twee lieve kinderen gaan die ze kende.
‘Kunnen we de reservering naar het e-mailadres sturen waar ook onze nieuwsbrief naar toe gaat?, hadden ze gevraagd.
‘Ja hoor, geen enkel probleem’, had ze geantwoord,
Nu mijn vrouw de kaartjes kwam halen, verbaasde het de mevrouw van De Hofnar zeer dat de heer Huibers een half uurtje eerder nogal emotioneel het handeltje per e-mail afgeblazen had.

Ik mailde maar opnieuw met De Hofnar om te melden dat er zelfs in een zo voortreffelijk huwelijk als het onze wel eens sprake is van wat pijnlijke non-communicatie. Sorry voor de verwarring, sorry voor het ongemak en fijn dat mijn vrouw toch de kaartjes heeft gekregen.
Ik ga binnenkort in mijn uppie naar de film in De Hofnar. Dat is mijn straf om mezelf zo voor joker te zetten. Twee keer raden welke film het wordt. Een kleine hint: Batman is zijn vijand.