Een rustgevend uitzicht in het park

Mijn leven heeft wel wat weg van een meanderend, rustgevend kabbelend riviertje. Er zijn geen watervallen of draaikolken te bekennen. Behoorlijk saai vinden diegenen die van actie en avontuur houden. Vroeger kwam ik thuis om te eten en te slapen en was ik de rest van de tijd buitenshuis te vinden. Ik werd jaar na jaar ouder en zwaaide steeds meer uithuizige activiteiten vaarwel. Geef me tegenwoordig een boek te lezen, wat muziek te beluisteren en in het weekend een paar biertjes te drinken en je hebt geen kind aan me.

Natuurlijk zijn er nog af en toe kaart- en biljartavonden en bezoekjes van en aan vrienden. Wáren kan ik beter zeggen. Het zal niemand ontgaan zijn dat er op het moment maar bar weinig ondernomen mag worden. Even niet met vier mannen van boven de zestig met tweeënvijftig kaarten aan een tafel zitten. Ook niet met z’n tweeën met een keu in de hand in het café rondhangen. Ook rust er een taboe op bezoek ontvangen en op visite gaan. Werken mag ik nog nét wel. Ik zit in mijn zelf gekozen, luxe afbouwperiode en hoef vaak maar drie dagen per week mijn gezicht op anderhalve meter afstand te laten zien.
In de lunchpauzes ben ik bar ongezellig. In mijn uppie trek ik eropuit om In het park op mijn favoriete bankje neer te ploffen, waarna ik een minuutje of twintig in de verte naar prachtige bomen staar. Een rustgevend uitzicht om je vingers bij af te likken, hoewel ik daar nu voorzichtiger mee ben. Soms vergeet ik wel eens mijn handen te wassen.

Mijn vriend appte. Hij was flink ziek geweest. Een mens wordt daar toch angstig van. Gelukkig voelde hij zich weer prima. Je wilt er niet aan denken dat …
Of we zin hadden in een gezellige barbecue. Dat moest weer kunnen na een dikke maand sociale afstand van alles en iedereen. Ik nam een meetlint mee want aan de verordonneerde centimeters wilde ik niet tornen. Ik zit het liefst zelfs nog een half metertje verder.
Het was fijn om weer onder vrienden te zijn. Geen handen en knuffels deze keer. Het eten, praten en plezier maakten dat gemis ruimschoots goed. Zo lang het met de gezondheid goed gaat, mogen we in onze handen klappen. Drama’s voltrekken zich wereldwijd. Natuurlijk lopen wij ook tegen een paar vervelende dingen aan. Mijn vrouw heeft veel minder werk. Haar dementerende moeder kunnen we niet bezoeken. Sommige vrienden zijn bang. Anderen komen financieel in zwaar weer terecht.

Ik zit weer op het bankje met het rustgevend uitzicht. Takken zwiepen van links en naar rechts in de straffe oostenwind. Een paar minuten sta ik stil bij de crisis en denk aan de mensen die veel slechter af zijn dan ik. Ik sluit mijn ogen om een leven na corona te visualiseren. Een levenswijze met meer compassie voor de aarde. Ik hoop dat we lering trekken uit de heftige en onwerkelijke periode waarin we zitten.
Zelf leef ik al jarenlang niet meer in de hoogste versnelling. De rest van de wereld mag van mij ook wel een paar tandjes terugschakelen. We weten dat het allemaal best iets minder kan. Nu gebeurt dat helaas pijnlijk rigoureus en veroorzaakt het veel onmacht en verdriet. In de niet al verre toekomst gaat het minderen hopelijk vrijwillig en creëert het rust en harmonie. Wat is er mis met een landschap van meanderende, rustgevend kabbelende riviertjes?