Ik heb een extreem raar geheugen. Eentje waar de wetenschap haar handen vol aan zou hebben. Belangrijke zaken vergeet ik al voordat ze goed en wel in mijn hoofd zitten, maar nutteloze weetjes blijven vaak plakken als kauwgom aan een schoenzool. Ik heb een behoorlijk riedeltje boeken in mijn leven gelezen dus het zou wel van de gekke zijn als ik op kon hoesten wanneer en waar ik welk boek las.
Maar vanwege het fenomeen petje is er met boeken iets heel vreemds aan de hand. Als ik tijdens het lezen iets op mijn hoofd heb staan dan nestelt het boek zich onuitwisbaar in mijn brein. Ik herinner me qua tijd en plaats uitsluitend boeken die ik in juli en augustus tot me nam. Logisch want in andere maanden heb ik nooit een petje op.
In juli 1977 lag ik als dienstplichtig militair in Duitsland voor mijn puptentje. Het was bloedheet. Oké, het stomme schuine geval op mijn hoofd was een baret – een zwarte ook nog – maar voor de consistentie van dit stukje noem ik het maar een petje. Een soldatenpetje met, op het embleem, een papyrusbloem en een zwaard. Ik las De avonturen van Ellery Queen van de twee neven die zich samen ook Ellery Queen noemden.
In augustus 1979 was het in Lloret del Mar zowaar nog heter. Met z’n achten hadden we een busje gehuurd. Na elke plons in de Middellandse zee viel ik horizontaal met mijn rug op mijn handdoek. Ik had een wit petje op. Ik las Papillon van Henri Charrière.
In juli 2007 mochten we een weekend oppassen op het kroost van mijn schoonzus en zwager. Het was tropisch heet daar in het midden van het land. Ik had een bowlingpetje op. Ik las De weg naar Callisto van Torsten Krol.
Drie willekeurige boeken. Drie verschillende petjes. Als ik nu maar altijd een petje opgezet had tijdens het lezen. Hoe geweldig zou het niet zijn om de titels en schrijvers van meer dan duizend boeken in chronologische volgorde voor te kunnen dragen?
Ik had vandaag mijn nieuwe petje op mijn hoofd. Een petje met een uil. Ik las Kafka op het strand van Haruki Murakami. Weer een boek om nooit meer te vergeten.
Boodschappen doen vergat ik wel en dus werd het een frietje uit de snackbar. Zonder iets erbij helaas want mijn extreem rare geheugen was de kroket net iets te vlug kwijt geraakt.