Een moeilijke opdracht

Jarenlang had ik me er onderuit weten te wurmen maar nu waren mijn smoesjes dan toch eindelijk op.
“Dit jaar zorg ik er écht voor”, had ik met mijn hand op het hart moeten beloven. Ik was enthousiast en voortvarend aan de slag gegaan.
Toen het agendapunt op het werk aan de beurt was, liepen er een paar zweetdruppeltjes over mijn rug. Een beetje spannend vond ik het toch wel. Ik hoopte van harte dat mijn inspanning niet voor niets geweest zou zijn. Iedereen keek me verwachtingsvol aan toen ik het woord nam.
“Ik heb er buitengewoon veel tijd en energie in gestopt, dus ik hoop dat het jullie aller goedkeuring weg kan dragen”, sprak ik met plechtige maar enigszins bibberende stem.
Ik pakte een doosje uit mijn broekzak en tilde voorzichtig het kleine dekseltje op. Zestien paar ogen volgden mijn bewegingen. Mijn collega’s leken sprakeloos toen ze de inhoud zagen. Ik glom van trots en wachtte kalm op instemmend applaus.
Daar lag het in het doosje. Zo prachtig van vorm, zo liefelijk klein en zo sprankelend wit.
Dit mocht toch wel gezien worden als het ultieme afdelingsuitje.

6 gedachten over “Een moeilijke opdracht”

  1. Wist tijdens het lezen totaal niet wat er zou komen, je had er goed de spanning ingebouwd, maar dit had ik zeker niet verwacht…lag in een deuk. Zo’n stukje kan alleen Mies schrijven, dacht ik nog…

Reacties zijn gesloten.