Keiharde strijd om het geschenkboekje

Geen mens die het voor mogelijk had gehouden, maar ik ben zo goed als genezen van mijn verslaving. Ik zal me maar niet op de borst kloppen, want mijn eigen verdienste is het niet. De boekhandel in ons dorp is na zestig jaar verdwenen en op internet kun je nog steeds niet lekker aan een boek ruiken voordat je het bestelt. Dan houdt het boeken kopen voor mij zo goed als op.
Alleen als ik iets gratis kan krijgen, verlies ik nog de controle. Kwalijk kun je het me dus niet nemen dat ik tijdens de Boekenweek in maart en de Spannende Boeken Weken in juni overstag ga. Dan zál en móét ik dat geschenkboekje in huis zien te krijgen.
Halverwege mijn werk en thuis ligt een kantoorboekhandel. Het is een paar kilometer omrijden, maar dat had ik er in deze spannende weken wel voor over. Van Esther Verhoef had ik nooit iets gelezen. Die nieuwe verhalenbundel van haar leek me wel iets. Ik verheugde me natuurlijk het meest op het geschenkboekje van M. J. Arlidge, de schrijver van die geweldige thrillerreeks met inspecteur Helen Grace.

Onder het plastic coronaschotje door schoof ik Labyrint van Esther Verhoef richting verkoper. De goede man pakte een boekenlegger en wurmde die in het boek. Dat extraatje was alvast mooi meegenomen.
‘Verder nog iets van uw dienst?’
‘Het geschenkboekje graag, want ik neem aan dat u nog niet door de voorraad heen bent.’ Een beetje flauwe humor kon geen kwaad dacht ik, want ik had de boekjes al zien liggen.
‘Dat had u van me gekregen als u een spannend boek had gekocht.’
‘Mijnheer, diende ik hem van repliek, u bent enigszins abuis dan wel slecht geïnformeerd.’ Gezien zijn gelaatsuitdrukking wilde hij van me af en naar de soep en aardappelen. Het liep tegen etenstijd dus dat snapte ik.
In de stilte die nu gevallen was, leek een kleine toelichting van mijn kant op zijn plaats. ‘Dat geschenk krijg je bij aankoop van elk Nederlandstalig boek van vijftien euro of meer.’ De klemtoon legde ik heel duidelijk op elk.
‘Nee, mijnheer, alleen bij een spannend boek’, kwam het er nu overdreven luid uit. Hij legde de klemtoon ondubbelzinnig op alleen.
Dat had ik weer. Ik had geen zin om een verhitte discussie te voeren want het was al warm genoeg die dag. Ik moest het nu van de logica en de feiten hebben.
‘Esther Verhoef is een thrillerschrijfster en in dit boek van haar staan dermate veel spannende verhalen dat de overhandiging van het geschenkboekje me meer dan gerechtvaardigd lijkt, ook al hoef ik conform de richtlijnen van de overkoepelende organisatie helemaal geen spannend boek te nemen.’
Ik snakte na deze volzin naar adem en ook de verkoper begon rood aan te lopen. Gelukkig had de vrouwelijke collega naast hem stiekem mee staan luisteren.
‘Dat klopt van die Verhoef’, redde ze de situatie.

Niet al te spontaan werd het boekje van Arlidge van het stapeltje gehaald en op de verhalenbundel van Esther Verhoef gedeponeerd.
‘Een mens kan niet alles weten’, sprak de verkoper nors.
‘Dat is ook weer zo’, beaamde ik, want ik was inmiddels ook wel toe aan een bordje soep. Ik wenste er verder geen spannende woorden meer aan vuil te maken.
Ik fietste op huis aan. Nee, een mens kan niet alles weten, maar ik had het vermoeden dat ik de volgende keer nog iets verder om zou rijden voor het geschenkboekje.

24 gedachten over “Keiharde strijd om het geschenkboekje”

  1. Haha, ik vind het altijd een beetje flauw. Een boekenliefhebber mag je best wat meer tegemoet komen, Een gestreeld oor is spekkoper. Toch wijzer geworden gelukkig, Bloedstollende spanning of viel het mee?

Reacties zijn gesloten.