Zolang ik me heug zijn er moeilijk te onthouden woorden en woordcombinaties in mijn hoofd gaan zitten die er niet meer uit willen. Zo kan ik op elk moment van de dag zonder haperen achter elkaar Dave Dee, Dozy, Beaky, Mick & Tich (Engelse popgroep uit de jaren zestig), Prisencolinensinainciusol (liedje van Adriano Celentano uit 1973) en Beginners All-purpose Symbolic Instruction Code (programmeertaal BASIC) oplepelen.
Die laatste tjoepte mijn hoofd binnen in de lente van 1985. Computers hadden de toekomst was me verteld. Er waren al spelcomputers waar ook mee geprogrammeerd kon worden. Die fascinerende wereld wilde ik me eigen gaan maken en ik volgde een cursus BASIC. Voor 999 gulden kocht ik daarna een Commodore 64.
Ik die zomer zat ik voor het eerst online met de vaste telefoon. Het inbellen was poepduur zodat de telefoon steeds aan- en losgekoppeld moest worden. Fotos’en video’s meesturen was niet mogelijk en geen levende ziel op het web wist dus hoe ik eruitzag. Ik ben het achtendertig jaar zonder de beeltenis van mijn hoofd blijven doen. Het zal er wel mee te maken hebben dat ik me sinds mijn achtste altijd een beetje Zorro, de onherkenbare strijder heb gevoeld.
Het is een duivels dilemma.
Ylona runt samen met René die prachtige, onlangs geopende boekhandel ‘ReadShop De Boekenwaerd’ in ons dorp. De een of andere onverlaat had Ylona ingefluisterd dat ik iets over de boekhandel had geschreven. Zonder me ooit gezien te hebben, zorgde Ylona voor ‘mijn’ plekje in de boekhandel om te kunnen zitten.
Tegen de muur naast de staande lamp en boven de stoel hing ze een bordje met de tekst ‘Mies zen plekske’.
Ik moet toegève dat ik daor op z’n Valkeswirds gezèèd toch stiekem wel un bietje freet mee waar toen ik dè heurde.
Ik kon natuurlijk niet anders dan kennis gaan maken. Nu bleek dat geen straf te zijn omdat Ylona niet alleen geweldig aardig was, maar ook een aansprekende passie voor boeken had. Ik mocht in de stoel gaan zitten en ze nam een foto met mijn telefoon. Het hoofd van me stond er ook op.
‘Die pluk ik wel van Facebook’, had ze vrolijk zwaaiend ter afscheid gezegd.
Het is een duivels dilemma.
Het spijt me, maar ik kan het niet. Ik wil Don Diego de la Vega blijven. Zorro. Dat kleine Miesje dat nog steeds in die gepensioneerde man zit.
Er zal geen hoofd van me op internet verschijnen. Binnenkort maak ik het goed en ga ik weer een boek kopen bij Ylona en René. Voor mijn gemoedsrust misschien wel twee. En natuurlijk zal ik dan even een half minuutje op ‘Mies zen plekske’ gaan zitten, want zo’n skôn plekske heb ik nog nooit van mijn leven gehad.
Wat Zorro hier nu allemaal mee te maken heeft? Geen idee eigenlijk. Hij is gewoon een binnendringer in dit stukje. Beoordeel het anders zelf maar:
Miesje op z’n achtste als Zorro.
