‘Ze zijn veel te lang’, gooide zij er plompverloren uit.
‘Wie zijn er veel te lang?’, vroeg ik.
‘Niet wie, maar wat. Die stukjes van je. Zulke lange epistels kunnen echt niet meer in deze tijd.’
‘Aan hoeveel woorden had je gedacht dan?’
‘Aan die van je leeftijd.’
Ik had in mijn drieënzestigjarige leven nog nooit zoiets ridicuuls van iemand te horen gekregen.
Inderdaad, 63 woorden. Mijn blogs zijn dan zeker te lang maar ik schrijf ze dan weer minder vaak.
Zolang ik ze met plezier blijf lezen maakt het allemaal niet zo veel uit hè.
NIET mee eens. Jouw stukjes kunnen zelfs nog wel wat langer. En vaker verschijnen. Dat ook. Dusssss….
Nou, vooruit dan. Hoewel dat vaker er helaas niet in zal zitten. Ik hou het bij eentje per week.
Wat mij betreft gaat het niet om de kwantiteit (veel of weinig woorden), maar om de kwaliteit.
Voel je op je eigen blog vrij om te doen wat je zelf wilt.
In alle oprechtheid geloof ik wel dat ik dat doe. Al lijkt het soms van niet. 🙂
Ik beken, ik heb ze nageteld. Ben benieuwd hoe lang je erover hebt gedaan. Een lange tekst is vaak makkelijker dan een korte…
Vanwege een dichtgeslibd hoofd moest ik het noodgedwongen kort houden. Maar je hebt helemaal gelijk dat dat nog best tegenviel.