Een aflopende zaak

Met een beetje pijn in het hart en bewust langzaam fietsend nam ik vanavond in het donker afscheid van mijn woensdagse tochtjes. Mijn werkzame leven is een aflopende zaak. Een traag aflopende weliswaar, maar aflopen doet ie. Je houdt de tijd niet tegen. Die dendert zonder even pauze te nemen door. Alleen bij hoge uitzondering zal ik op de midweekse dag nog over dat heerlijk snelle fietspad racen. Het zal wennen zijn om op de woensdagen aan mijn huis gekluisterd te zitten in plaats van om elf kilometer verderop wat mensen op stang te jagen.

Na veertig jaar van niet al te hard werken, besloot ik om van de vijfde naar de vierde versnelling terug te schakelen. Niet dat ik ooit moe word van mijn rustige werktempo, maar ik vind vier dagen werk genoeg voor iemand die onontkoombaar op zijn drieënzestigste levensjaar afstevent. Ik ben, voor zover ik in kan schatten, gezond genoeg om nog vijf jaar salaris op te strijken voordat ik mijn AOW bij een of ander loket kan incasseren. Toch moet een mens ergens een begin maken om met zijn vrije tijd om te leren gaan. Zo zul je me vanaf nu op de woensdagen niet meer achter een redelijk leeg bureau aantreffen met het zoveelste kopje koffie binnen handbereik. Op maandag zal ik rustig en relaxed het handeltje opstarten om op dinsdag het afbouwen in gang te zetten. Je gaat toch een beetje naar die extra vrije dag toewerken. Op donderdag en vrijdag mogen het opstarten en het afbouwen dubbel zoveel tijd in beslag nemen omdat er per slot van rekening dan niet één maar twee vrije dagen in het verschiet liggen.

Ik denk dat het al bij al een slimme zet van me is geweest om het op deze manier voor elkaar te boksen. Ik krijg dan toch het idee dat ik eigenlijk al met pensioen ga. Dit ga ik echt nog wel vier jaar en negen maanden volhouden. Oefening baart kunst en daarom las ik nu alvast een paar weken ‘leren-omgaan-met-veel-vrije-tijd’ in. Dan kom ik in 2019 tenminste niet onvoorbereid aan de start. Ik zwaai mijn baas, mijn collega’s en mijn lezers hier gedag. Ergens in de tweede week van het nieuwe jaar kom ik weer bovendrijven. Als een pensionado in de dop. Vier dagen ga ik werken. Zo’n duizend kilometer per jaar zal ik minder op de fiets zitten. Dat is het enige minpuntje dat ik voorlopig kan verzinnen.

36 gedachten over “Een aflopende zaak”

  1. Mag ik je adviseren, als ervaringsdeskundige, dat je beter je vrije dag aan het weekend kunt vastkoppelen, dus de vrijdag of de maandag, zodat je echt een langere tijd vrij bent. In de laatste jaren voor mijn pensionering ben ik dan nog rigoreuzer geworden, nl nog een dag vrij erbij genomen en dat was pas echt heel fijn. Toen was ik de maandag en dinsdag vrij en dat was pas afbouwen! Drie dagen werken is het beste dat je kunt doen! Je bent dan langer vrij dan dat je werkt! Overigens ben ik super blij dat ik gepensioneerd ben. En raar, ik verveel me geen dag!

    • Bedankt voor de tip. Ik heb er dan ook verschrikkelijk lang over zitten dubben welke dag het moest worden. De vrijdag vind ik de leukste dag om te werken en als je maandag vrij neemt, loop je weer achter de feiten aan te hobbelen. Vandaar de woensdag. Maar als het me niet bevalt dan valt daar wel een mouw aan te passen.

  2. Wat heerlijk dat je van vijf naar vier dagen gaat, volges mij ben je er snel aan gewend want er zit natuurlijk een groot voordeel aan….je kunt nog meer boeken lezen ?‍♂️ En ook heerlijk dat je aan het kerstreces kunt beginnen, geniet ervan! We komen elkaar weer tegen, ergens tweede week van het nieuwe jaar.

Reacties zijn gesloten.