Soms lieg ik – Alice Feeney

Het is droevig met me gesteld. Ik lees me een breuk aan boeken en meen daar soms wat over kwijt te moeten. Vaak ook niet. In juli en augustus vorig jaar begon ik er al over te mekkeren. Ik ging weer overstag. De kogel moet echt door de kerk nu. De wispelturigheid van me kent geen grenzen. Ik ben een hopeloos geval. Het is klaar. De boekrecensie die ik vandaag schreef, kon ik moeilijk in de prullenbak naast mijn bureau kieperen. Dat zou zonde van mijn kostbare tijd geweest zijn. Ik laat ‘m dus lekker staan.

Het thrillerdebuut van Alice Feeney begint intrigerend. Dat gaat iets aparts worden, weet je als je de eerste vier zinnen gelezen hebt.

Er zijn drie dingen die je over me moet weten:
1. Ik lig in coma
2. Mijn man houdt niet meer van me
3. Soms lieg ik

Amber wordt wakker in het ziekenhuis en zit in zichzelf opgesloten. Het locked-in-syndroom. In een hoog tempo schakelt Feeney tussen het heden en het nabije en verre verleden. Voelbaar is de intense angst van Amber die niet kan bewegen en praten. Zelfs niet met haar ogen knipperen. De gebeurtenissen in de week voorafgaande aan haar machteloze situatie worden beetje bij beetje uit de doeken gedaan. De dagboekfragmenten van toen ze tien was, zijn mysterieus en lichten in het begin amper een tipje van de sluier op. Alice Feeney weet de drie tijdsbestekken overtuigend tot een doortimmerd geheel te schrijven. De spanning loopt ongemerkt op. Continu word je op het verkeerde been gezet. Wat hebben echtgenoot Paul en zus Claire met het drama van Amber te maken? Wat voor een engerik is haar ex Edward? Wat speelt de radiocoryfee Madeline Frost voor rol?

De ene twist volgt in ‘Soms lieg ik’ op de andere. Wat is waarheid en wat is verdraaid, gelogen of een hallucinatie? Wie heeft wat op zijn of haar geweten? Elke onverwachte draai krijgt het om de oren van een andere. Je valt van de ene verbazing in de andere. De climax is goed doordacht en onverwacht, maar de allerlaatste zinnen kwamen niet bij me binnen. Het zou zomaar kunnen dat ik de bedoeling daarvan miste. Ik ben wel zo maf dat ik die zinnen dan nog een paar keer teruglees. Dat had ik iets anders aangepakt, denk ik dan. Maar ja, ik ben geen schrijver en het zal ongetwijfeld aan mij gelegen hebben. Blijft overeind dat ‘Soms lieg ik’ een zeer bijzondere psychologische thriller is. Een onvervalste mindf*ck om het maar eens populair te zeggen.

Waardering: 3 uit 5.

Het gezegde ‘driemaal is scheepsrecht’ hebben ze natuurlijk speciaal voor mij bedacht. Ik ga alleen nog van die waargebeurd verzonnen stukjes schrijven. Hier valt het doek voor mijn boekrecensies. Eerder miepte ik daar al over in De val van mijn boekrecensies en Op het verkeerde been gezet. Het is meer dan mooi geweest. Zeurkous en besluiteloze die ik ben.

Er zijn drie dingen die je over me moet weten:
1. Ik lig in bed
2. Mijn boekrecensies houden niet meer van me
3. Soms lieg ik

20 gedachten over “Soms lieg ik – Alice Feeney”

  1. Haha. Leuk einde. Bij het achterom kijken merk ik dat ik mijn stukje over het boek een maand geleden alweer schreef. Nu lees ik de opvolger I know who you are. Met een al even onbetrouwbare verteller maar opnieuw intrigerende lectuur.

Reacties zijn gesloten.