Dikke pech met Stephen King

Van een oud-collega kreeg ik Het (It) van Stephen King uit de plaatselijke kringloopwinkel cadeau toen we daar los van elkaar wat rondslenterden. Het (it) is een gigantische dikke pil en we waren thuis al onaangenaam krap in de boekenruimte komen te zitten. Het zou een uitkomst zijn als het me eens lukte om niet alleen boeken binnen te halen, maar er ook een paar de deur te wijzen.
Er staat een leuk buurtbiebje op zevenennegentig meter van ons huis. Ik ben al een tijd aan het trainen om afstand van een boek te nemen op het moment dat ik het uit heb. Ik krijg het met geen mogelijkheid voor elkaar. Als de woorden boek en wegdoen tegelijkertijd bij me opkomen, begin ik te transpireren als een ijsbeer in de Sahara. Dat mag je gerust een bijzonder symptoom noemen. Misschien is het zelfs wel een gedocumenteerde psychische aandoening.

Ik had me goed voorbereid. Een ijzig koude douche was gevolgd door een kwartier ademhalingsoefeningen en een gigantisch bord havermout. Ik was helemaal zen. De Dalai Lama zou er jaloers op geweest zijn. Het boek van Stephen King lag naast mijn lege bord. Ik ademde nog een keer diep in, pakte het boek op, wandelde naar buiten en stopte het in mijn fietstas. Twee minuten later stond het vuistdikke boek van King in de buurtbieb.

In de middagpauze was het laatste restje zengevoel tijdens het plassen mee doorgespoeld. Het afscheid van het boek had er toch ingehakt. Ik besloot wat frisse lucht tot me te nemen en wandelde naar de kringloopwinkel. Daar ontwaarde ik al snel een héél dun boekje. Met koeienletters zag ik er King op staan. En Hill. Die laatste is zijn zoon. Ik weet niet veel, maar wel iets van schrijvers. Het hoge gras heette het werkje. Een horrorverhaal geschreven door pa en zoon King samen. 95 cent is geen geld. Ik vond dat ik wel een kleine beloning had verdiend voor die ongekende daad in de vroege morgen. Tien minuten later lag het boekje op mijn bureau. Ik bezat weer tien boeken van King. Dik eruit. Dun erin. Per saldo meer ruimte thuis. Geniaal ben ik soms.

Ik heb twee nieuwe collega’s. Die ene nieuwe collega zag Het hoge gras op mijn bureau liggen en wist te melden dat die andere nieuwe collega op zoek was naar Het (It) van Stephen King. Shit, dacht ik, want zeggen doe ik zoiets niet. Ik belde mijn vrouw om te vragen of ze fluks naar de buurtbieb wilde hollen. Ze heeft op haar leeftijd nog een fascinerend goede conditie. Hijgend wist ze me na twee minuten en veertien seconden te melden dat Het (It) er niet meer stond. Ik baalde er verschrikkelijk van dat uitgerekend Stephen King zo populair is in ons dorp. Graag had ik Het (It) aan die andere nieuwe collega gegeven. Je weet per slot van rekening maar nooit waar je zo iemand nog eens voor nodig hebt.

32 gedachten over “Dikke pech met Stephen King”

  1. Hahaha, heel herkenbaar Mies, uhhhhh, op de ijzige douche en dat bord havermout na, dan. Ik beschouw tegenwoordig de kringloop als bibliotheek. Dat is een geruststellend gevoel, te weten dat er andereen zijn(zoals jouw collega) die na verloop van tijd die dikke It uit het schap zullen trekken. Met drie wanden aan boekenkasten kan er altijd een worden omgeruild.
    Een dappere daad van je, ga zo door!!! 😉

    • Ja, zo’n kringloopwinkel is een mooi concept. Ik struin er zelf ook graag rond. Ach, ik kan er zo direct op mijn vrije vrijdag trouwens wel eens op mijn gemakje naar toe wandelen.

Reacties zijn gesloten.