Twee uur lang was ik zwaar onder de indruk en twee uur lang wilde ik opstaan en weglopen. Nog nooit zag ik een film die dat bij me losmaakte. Lag het aan de film of lag het aan mij en hoe ik me voelde?
Ik was alleen gegaan. Te voet. We hebben in het dorp geen bioscoop, maar in het fraaie theater dat we wel hebben, worden steeds vaker speelfilms getoond. Het was de eerste keer in De Hofnar dat ik een film zag.
Donker, keihard en pijnlijk. Prachtig, ontroerend en magistraal. Tegengestelde emoties vochten in mijn lijf en hoofd om de overwinning. Is Joker van Todd Phillips een meesterwerk of een uit de hand gelopen verheerlijking van geweld? Pas nadat ik vier uur later tot rust was gekomen, wist ik dat het het eerste moest zijn.
Een gepijnigde ziel die door een falende hulpverlening getergd raakt en ontspoort. Joaquin Phoenix speelt Joker. Nee, Joaquin Phoenix ís Joker. Zelden heb ik een acteur gezien die zo bij je binnendringt. Die zo duidelijk maakt hoe de wereld in elkaar steekt.
Ik hou van films en meestal weet ik er wel iets min of meer zinnigs over te vertellen. Alleen deze keer niet. Ik ben van mijn sokken geblazen. Ik doe er verder het zwijgen toe. Dat ik ooit een film zou zien die me zo bij mijn lurven kon grijpen, had ik niet verwacht.
Ga die film zien! Ga die film niet zien! Ik weet in alle eerlijkheid niet wat het beste advies is.
