Bruce Willis is er begin dit jaar mee gestopt. Hij lijdt aan afasie en acteren zit er triest genoeg niet meer in. Bruce is maar een jaartje ouder dan ik en ik ken hem al vanaf de tv-serie Moonlighting waarin hij samen met Cybill Shepherd een detectivebureau runde. Dat moet zeker vijfendertig jaar geleden zijn.
Ik ben altijd fan van Bruce Willis gebleven. Hij heeft een riedeltje hoofdrollen op zijn naam te staan om u tegen te zeggen. Ik heb ze bij lange na niet allemaal gezien, want ik moest af en toe ook werken, afwassen of de hond uitlaten. Maar prachtfilms als Die Hard en The Sixth Sense heb ik af kunnen vinken.
Ik lag zappend op de bank van verveling uit mijn neus te eten. Er gebon – wat een rare tikfout – net een film op een zender die ik, na onvermoeibaar rondzappen, voor de achtste keer bereikt had. Ik had geen zin om mijn duim nog verder te pijnigen en besloot pas op de plaats te maken.
Ik keek de film af zonder weg te doezelen of tussendoor mijn blaas te ledigen. Een hele prestatie van mezelf. Ik wist – heerlijk zo’n geheugen – dat deze Death Wish uit 2018 een remake was van de film waarin Charles Bronson in 1974 de hoofdrol had.
Bruce Willis kruipt in Death Wish ook in de huid van Paul Kersey die deze keer een chirurg uit Chicago is. Charles Bronson was achtenveertig jaar geleden architect. Als bij een overval de vrouw van Kersey sterft en zijn dochter in coma belandt dan neemt onze chirurg het heft in eigen handen. Hij neemt schietlessen en zorgt er links en rechts voor dat er wat slechteriken van de aardbodem verdwijnen. Dat gebeurt allemaal niet al te subtiel en geloofwaardig. Zo is daar die tergend langzaam rollende bowlingbal die op enig moment naar beneden dondert en een boosaardig type naar de eeuwige jachtvelden helpt.
Ik grasduin graag in de filmwebsites waar filmliefhebbers sterren geven. Death Wish wordt regelmatig héél slecht beoordeeld, maar vaak ook héél goed. Ik hang zelf een beetje tussen alle beoordelingen in. Hoewel niet bijster origineel en psychologisch sterk vond ik Death Wish best te pruimen. Ik heb wel het vermoeden dat het origineel met Charles Bronson beter was, maar daar durf ik mijn eigen klapperpistooltje na bijna vijftig jaar niet meer om te verwedden.
