De weg kwijt

Ik had die vervelende dingen de afgelopen maanden al zeker zes keer in elkaar proberen te krijgen. Elke keer schoot het ene stuk tot mijn grote frustratie los. Ik was nu in staat om de onwillige krengen zonder pardon in de kliko te donderen. Alleen het gigantische aankoopbedrag van zestien euro en vijfennegentig cent weerhield me er van.  Het had me zo’n leuk idee geleken om al fietsend nooit meer te hoeven verdwalen. Niet dat ik ooit ergens kom waar ik de weg niet ken, maar je kunt als ouder wordende mens maar beter op safe spelen. Met de moed der wanhoop ging ik er nog een keer uitgebreid voor zitten. Als de onderdelen toch op de vuilnisbelt zouden belanden, konden ze net zo goed finaal aan gort zijn. Ik zou de grootste van de twee zo’n enorm oplawaai verkopen dat alles wel naar de filistijnen móést gaan. Het hoesje hoorde volgens de gebruiksaanwijzing muurvast in het houdertje te komen zitten. Ik spande mijn spieren, duwde met alle macht en riep zo hard als ik kon: go!
“Klik”, klonk het. Onwrikbaar zaten de twee stukken aan elkaar.

De volgende avond fietste ik met het telefoonhoesje vakkundig aan het stuur gemonteerd op huis aan. Google Maps zou me de weg wijzen. Een mens moet op zo’n geniaal routeprogramma kunnen vertrouwen ook als hij het af te leggen traject met de ogen dicht kan fietsen. Ik had er maanden naar uitgekeken om met mijn eigen fietstomtommetje langs ’s heren wegen te trekken. Ik vond het vanaf het begin een verrassende route maar mijn vertrouwen in grote bedrijven zoals Google is immens. Toen de omgeving mij steeds onbekender voorkwam, stapte ik maar eens af. Bij de instellingen zag ik dat ons vakantieadres als eindpunt van de rit stond ingegeven. Dat vakantieadres ligt op Texel. Een klein beetje uit de richting. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.
Toen ik om acht uur thuis kwam, was ik gaar. Het eten nog niet. Bij afwezigheid van de culinair expert mocht ik daar zelf voor gaan zorgen. Na drie minuten plofte ik met tien warme knakworstjes voor de tv.
De nieuwe Amerikaanse president was op het journaal. En zo zag ik vermoeid uit mijn ogen kijkend iemand die de weg helemaal kwijt was.

4 gedachten over “De weg kwijt”

Reacties zijn gesloten.