De vermomde Ferrari

Je hebt van die mensen die respect en bewondering afdwingen. Mijn collega Johan is zo iemand. Ex-collega moet ik zeggen, omdat hij niet meer achter zijn bureau zit bij ons op kantoor. Zijn administratieve werk en omgang met collega’s waren enorm belangrijk voor hem en het was niet zijn eigen keuze om te stoppen. De werkzaamheden veranderden en de lat kwam volgens anderen te hoog te liggen. Hij reed elke morgen in zijn rode 45-kilometerautootje twaalf kilometer naar de stad en racete daarmee ’s middags weer terug naar het dorp waar hij woont. Vanwege zijn Formule 1-achtige rijstijl stond zijn vervoermiddel bekend als de vermomde Ferrari. Zijn rollator kon hij zelf nog uit de kofferbak halen, maar die er na zijn werk weer in kieperen, lukte niet meer goed. We hielpen hem graag.

Ondanks zijn handicap was hij een durfal en volhouder. Meer dan vijftig keer bezocht hij Lourdes, maar één ding had hij nog nooit gedaan: daar zelf naartoe scheuren in die mini-auto van hem. Hij kreeg het enkele jaren geleden op zijn heupen en reed, zonder de Franse taal machtig te zijn, in zijn uppie met zijn vermomde Ferrari twaalfhonderd kilometer zuidwaarts. Iedereen hield zijn hart vast maar hij lapte het hem. Hij is van het grenzen opzoeken. Van het beste uit zichzelf naar boven halen.
In zijn jonge jaren sportte hij fanatiek en met ongekend succes. Tijdens de Paralympische Zomerspelen van 1984 in Amerika won hij de gouden medaille op de drie kilometer bij het wielrennen in de categorie driewielers. Twee jaar daarvoor werd hij al wereldkampioen op de halve afstand in Denemarken. Een kampioen in hart en nieren.

Zijn gezondheid speelde hem regelmatig parten, maar hij ging onverdroten door. Van geen ophouden wilde hij weten. Stoppen met werken, kwam al helemaal niet in zijn woordenboek voor. Lekker eigenwijs was hij bij tijd en wijle en ook een doordouwer van de bovenste plank die voor zijn rechten opkwam en zijn plek in de maatschappij met verve verdedigde. Zijn werk bij ons raakte hij kwijt en dat hakte er in voor hem. De vermomde Ferrari staat niet meer op de voor hem aangelegde parkeerplaats. We missen die man met zijn uitgesproken karakter. Die man die, ondanks zijn beperkingen, altijd in was voor een geintje en alles gaf wat hij in huis had. Nu zit hij tegen zijn zin thuis. Onbegrijpelijk vindt hij dat. Het zou geweldig zijn als hij de kans krijgt om zijn werkzame leven weer op te pakken in een functie die hij aankan en die bij hem past. Als er iets is dat je hem gunt dan is het dat wel.

13 gedachten over “De vermomde Ferrari”

  1. Vind het triest voor die man. Zeker omdat hij niet voor 1 gat te vangen was. Hij is duidelijk iemand die graag wil werken en graag wil inzetten in onze maatschappij. Hopelijk vind hij snel een passende functie voor hem

Reacties zijn gesloten.