Zij voert kalm de kippen. Hij kijkt naar haar met zijn jachtgeweer op de rug. In de boerderij wonen ze met hun twaalf kinderen. Een keuken, een bijkeuken, een kleine zitkamer, een slaapkamer beneden, een opkamer en nog een minuscuul kamertje iets hoger. Op het erf staan kippenrennen en de varkensstal is aan het huis gebouwd.
Het is er krap voor veertien mensen maar er is ruimte genoeg voor de beesten.
Toen ik er voor de eerste keer kwam, woonden er nog maar een paar kinderen thuis. De rest was al getrouwd. Elk hoekje van de boerderij kende ik. ’s Zondags fietsten we er naartoe. Als het gesneeuwd had, gingen we te voet door de bossen. Een kilometer of zes moet het geweest zijn.
Altijd vond ik wel ergens een bal waarmee ik tegen de gevel kon trappen. Ik ging op onderzoek uit en struinde alles af. Ze lieten me begaan. De koffiepot op de keukentafel, de vliegenvanger aan het plafond en de varkens liet ik met rust maar al het andere moest ik in mijn handen zien te krijgen. Ik voelde me er thuis.
Zij die de kippen voerde, heb ik goed gekend. Van hem die naar haar keek met het jachtgeweer op de rug herinner ik me maar één ontmoeting.
Vorige maand verdween plotseling de zitkamer van die boerderij uit mijn geheugen. Helemaal uitgewist. Al weken probeer ik hem terug te krijgen.
Ik loop in gedachten van de keuken naar de slaapkamer op de begane grond. Ik moet door de zitkamer. Maar die blijft weg. Hoe hard ik ook nadenk. Geen tafel, geen stoelen, geen planten en geen snuisterijen. Alleen maar lege ruimte. Zelfs de muren zie ik niet meer opdoemen.
Vanuit de verdwenen kamer wandel ik de slaapkamer in. Daar zie ik mijn grootvader weer in bed liggen. Misschien maar een jaar ouder dan ik nu ben. Hij ligt er al maanden. Hij heeft kanker. Uitgemergeld tot op het bot. Beresterk is ie en hij wil niet van opgeven weten. Die week is mijn grootmoeder nog naar het gemeentehuis in de stad gefietst om een nieuwe vergunning te regelen. Het jachtseizoen gaat open. Hij wil er klaar voor zijn.
Ik ben een jaar of vier en weet nog niet wat doodgaan is. Mijn grootvader kermt van de pijn. Ik heb een speelgoedpistooltje in mijn hand.
“Opa, als je je mond niet houdt dan schiet ik je dood”, zeg ik.
Mijn ouders deinzen achteruit en kijken me verschrikt aan.
Mijn grootvader stopt met kreunen en komt een beetje overeind. Hij glimlacht.
“Laat het manneke maar”, zegt ie, “hij begrijpt het nog niet.”
Hij reikt met zijn hand naar me en ik pak die beet.
het schilderij trok meteen mijn aandacht en gevoelens van nostalgie – je verhaal sluit daar naadloos bij aan, zelfs het speelgoedpistooltje – in de woorden van het kind proef ik zijn verlangen zijn grootvader terug te halen naar wie hij was, zonder kermen.
ik krijg ruimtes soms terug door me een voorval te herinneren dat zich daar afspeelde – dan schikken de meubels en muren zich er zachtjes omheen – voor het vierjarig kindje was het misschien de toegangsweg naar het einde en dat heeft geen meubels of muren.
Heel mooi en bijzonder hoe jij dat ziet. Zelf kan ik zoiets niet duiden. Ik krijg alleen de behoefte om het van me af te schrijven. Dank je wel.
Bizar ……
Verbaasde groet,
Wat een sinister verhaal Mies. Mijn fantasie schiet alle kanten op en dat vlak voor het slapen gaan. Zal morgenochtend aan je denken als ik bezweet, radeloos en hulpbehoevend wakker wordt.
Waarbij je tijdens het schrijven soms geen idee hebt hoe het uitpakt voor de lezer. Zeker niet als het waarheidsgetrouw is. Zelfs het schilderij is echt. Ik hoop maar dat je je nacht een beetje goed door bent gekomen. 🙂