Zij leende er haar voornaam voor en hij zijn achternaam. Nicci Gerard en Sean French gaan alweer bijna een kwart eeuw door het leven als Nicci French. Ik hou van thrillers met een flink portie psychologische spanning en het Engelse schrijversechtpaar is een meester in het opvoeren daarvan. Er staan een aantal boeken uit de beginjaren in mijn biebje. Zoals dat gaat, ontdek je jaar na jaar nieuwe schrijvers zodat het duo, inmiddels ook al weer de zestig gepasseerd, ongemerkt uit mijn thrillergezichtsveld verdween.
Mijn geestesgesteldheid is nog steeds niet dermate top dat ik in staat ben om boek na boek weg te werken. Het gaat allemaal zo traag als een slak die er net een marathon op heeft zitten. Negen boeken heb ik dit jaar pas gelezen en dat is ongekend weinig voor mijn doen. Ik zou nog één poging wagen om mijn leesritme en -plezier terug te krijgen. Als twee mensen dat voor elkaar konden krijgen, moesten het Nicci Gerard en Sean French wel zijn.
Ik liep mijn biebje binnen, sloeg rechtsaf naar de thrillers en keek op de bovenste plank. Negen boeken van Nicci French stonden keurig rechtop tussen twee boekensteunen. Op de laatste bladzijde noteer ik altijd wanneer ik een boek heb gelezen en één voor één sloeg ik ze open. Vijf ervan las ik tussen 2001 en 2005 en eentje in 2009. Toen gingen er twaalf jaar zonder Nicci French voorbij. In de laatste drie boeken van het rijtje stond namelijk geen datum. Ik pakte De verborgen glimlach, liep ermee naar beneden en stopte het in mijn ‘boekentas’. We stonden op het punt te vertrekken voor een midweek Texel.
Elke avond na de strandwandeling las ik een paar hoofdstukken. Het ging als een tierelier. De verborgen glimlach had ik op vijftig bladzijden na uit toen we weer naar het zuiden af moesten zakken. Thuis las ik die nacht het boek in één ruk uit. Tegen tweeën ging ik slapen. Maar niet voordat ik de thriller weer op zijn plekje terug had gezet. Ik pakte het voorlaatste ongelezen boek van Nicci French en deponeerde het op mijn nachtkastje. Ik sliep als een roos en droomde dat ik mijn leesdip nergens meer kon vinden.
Miranda ontmoet Brendan met wie ze een kortstondige relatie heeft. Ze heeft al rap in de gaten dat Brendan geen al te lekker type is en ze dumpt hem. Dat had ze beter niet kunnen doen. Brendan papt aan met zus Kerry en trouwt zelfs met haar. De familie vindt Brendan geweldig. Na de ‘zelfmoord’ van broer Troy en later de dood van Linda, Miranda’s beste vriendin, wil Miranda koste wat het kost Brendan ontmaskeren als een psychopaat en moordenaar. Geen mens die Miranda gelooft en ze komt er helemaal alleen voor te staan. In De verborgen glimlach is Nicci French heerlijk op dreef. De psychologische spanning is af en toe te snijden en de climax is verrassend. Dat sommige passages een ietsepietsie ongeloofwaardig zijn, mag de leespret niet drukken.
Ik denk dat ik bijna alle boeken van het koppel heb, ik moet wel eerlijk zeggen dat de verhalen uit hun beginperiode veel en veel beter waren dat nu, heb jammer genoeg het gevoel dat het nu om quickwins gaat, ze zijn aan mij dus een lezer kwijt.
Van de laatste jaren heb ik dus niets gelezen. Maar je zou best wel eens gelijk kunnen hebben. Ik hou het voorlopig dus maar bij die paar die ik nog ongelezen heb staan.
Ik ben ergens in diezelfde periode ‘afgehaakt’ denk ik. Zo rond 2005. Daarna de draad nooit meer opgepakt. Zal ik … ? Wel fijn dat het leesplezier terug is.
Nu maar hopen dat ik het een beetje vast kan houden. Met die nieuw pup dadelijk zal dat misschien nog niet mee gaan vallen.
Wat fijn Mies, alles valt op z’n plek. Jessie, de boeken, jouw leesonderwijs. Straks ben je weer helemaal je goeie ouwe zelf ☺️
Het heeft tijd nodig, maar het komt goed. 🙂