Buiten het aangename gevoel om mijn baas en collega’s een paar weken niet te hoeven zien, heeft zo’n zomervakantie nog een geweldig ander voordeel: ik lees zonder schuldgevoel zoveel boeken als ik wil. Mijn probleem is dat ik alles wil lezen waar mijn oog op valt en zo ben ik dus weer vrolijk in acht boeken gelijktijdig bezig. Wás bezig kan ik beter zeggen want ‘De val van Annika S.’ van het kersverse schrijversduo Annejet van der Zijl en Jo Simons heb ik vandaag dichtgeslagen. Maar zeven of acht boeken maakt weinig verschil voor de terechte constatering dat ik een behoorlijke mafkees ben.
Twee maanden geleden gaf ik aan met het schrijven van boekrecensies te stoppen. Ik kreeg daar – zoals bij zoveel in mijn leven – spijt van en zette de deur weer op een kier. Daarna meende ik dat ik het metier toch niet beheerste en ik haalde de boekmenu-opties weer van mijn website. Maar ik kwam er weer van terug. En ik haalde ze toen weer weg. Zette ze terug. En weer weg. Ik werd knettergek van mezelf. Nu is die roman van Simons & Van der Zijl heel aangenaam leesvoer. Zeker een recensie waard. Spannend, historisch goed in elkaar stekend en prima opgebouwd. Absoluut een lezenswaardige eerste samenwerking van dit koppel dat ook nog in één huis schijnt te wonen.
Ik maakte een foto voor boven het stukje, koos als categorie ‘boekrecensies’ en begon te typen. En toen sloeg de twijfel opnieuw toe. Het zal aan de vakantie liggen. Vrije tijd doet iets met je hersenen. Bij mij slaan ze op tilt. Ik vind veel recensies stukken beter dan die van mij. Ik voeg weinig toe. Bijna altijd komen mijn recensies ook als goedkope mosterd na een copieuze maaltijd. Ik lig hopeloos achter met lezen. Bij sommige boeken een paar decennia. Of nog erger. Zelfs ‘Alleen op de wereld’ en ‘De hut van oom Tom’ heb ik nog niet gelezen. De knoop moest doorhakt worden. Ik had ooit de geniale ingeving om een categorie ‘Boekleven’ te verzinnen en zo kon ik, zonder mijn vingers van het toetsenbord te halen, rustig verder tikken. Een recensie zou het niet hoeven worden. Een pak van mijn banger hart.
Al de geschreven boekrecensies blijven natuurlijk op mijn website staan zodat ze al googlend nog steeds te vinden zijn. Ik ben de beroerdste niet al zeg ik het zelf. Vanaf nu houd ik het elke donderdag bij het schrijven van een waargebeurd verzonnen cursiefje.
‘Of dat een vooruitgang is, valt te bezien’, merkte een door mij geconsulteerd persoon op. Een heerschap dat tot die uitspraak een vriend van me was. Ik lees zelf hartstikke graag boekrecensies maar ik zal geen kiezelsteentje meer bijdragen. Mijn boekrecensies zijn dood. Lang leve de boekrecensies.