Na ruim vijf maanden begin ik eindelijk een beetje plezier in dat rare pensioen van me te krijgen. Niet dat ik nu elke dag sta te zingen en springen van pure jolijt, maar de grootste inzinking van het plotselinge thuiszitten heb ik wel achter de rug. Het heeft toch wel iets al die vrije tijd. Eerlijk gezegd denk ik nog maar sporadisch aan mijn werkzame leven. Dat is toch wel tamelijk frappant als je vijfenveertig jaar lang in loondienst op een bureaustoel op en neer hebt zitten wippen.
Ik lees gelukkig af en toe weer een boek en kijk soms een film. Dat opgeteld bij een paar reisjes naar Texel, de hond uitlaten, spijkerbroeken strijken, op mijn gemak naar de supermarkt wandelen en onze nieuwe boekhandel met bezoekjes vereren, maakt dat ik ineens tijd te kort lijk te komen.
Ik weet welke vijftienhonderd boeken er in mijn boekenkasten staan, maar heb geen flauw idee welke ik voor mijn e-reader ooit gekocht heb. Blijkbaar heb je voor dat laatste een ander soort geheugen nodig. Ik scrolde eens door de ruim tweehonderd e-boeken die ik op dat apparaat heb staan en trof er enkele aan waarvan ik absoluut niet wist waar ze over zouden moeten gaan. Laat staan dat ik begreep waarom ik er ooit geld voor uitgegeven had.
Ik opende een willekeurig boek van mijn e-reader. De uitnodiging van W. Paul Young. Pas toen ik het uit had, las ik er een aantal recensies over. Het boek is te scharen onder de christelijke romans en het bleek een werk te zijn waar pittig over gediscussieerd wordt. Met name de wijze waarop God ten tonele gevoerd wordt, valt absoluut niet bij iedereen in de smaak. Anderen zijn lyrisch en geven te kennen anders tegen het leven aan te zijn gaan kijken.
Ik las dat de roman ook verfilmd was als The Shack (de originele Engelse titel) en huurde de film. Nu las ik eerst wél de recensies. De ene kijker prijst de film de hemel in en de andere vindt het godslastering.
Mack’s jongste dochter, Missy, wordt tijdens een vakantie ontvoerd. Ze blijkt na een zoektocht te zijn vermoord hoewel haar lichaam niet wordt gevonden. Het verdriet voor Mack, zijn vrouw en hun twee andere kinderen is onvoorstelbaar.
Vier jaar na het drama ontvangt Mack een briefje met een uitnodiging om naar de hut (the shack) te komen waar het jurkje van Missy is gevonden. Hij neemt de uitnodiging – hoewel hij geen idee heeft van wie die komt – aan en gaat er midden in de winter alleen naartoe. Daar in die hut wordt alles wat hij denk te weten over leven en dood volledig op zijn kop gezet.
Bij zowel het boek als de film lijkt er geen middenweg in beleving te bestaan. Je vindt het geweldig of het stuit je tegen de borst. Spraakmakend zijn ze in ieder geval.
Laten we het erop houden dat Mack in The Shack (vertaald dus als De uitnodiging) een mystieke ervaring van jewelste heeft. De film is absoluut goed gemaakt en het boek is prachtig geschreven, maar je staat ervoor open of niet. Mij heeft het in ieder geval geraakt en aan het denken gezet.
Ik lees na dit boek weer meer. Ik kijk weer meer goede films. Heb ik bij toeval dat volslagen onbekende boek op mijn e-reader geopend? Of was het een uitnodiging?
