Ik voelde een ferme tik op mijn linkerschouder. Verschrikt draaide ik mijn stijve nek een kwartslag en keek in het gezicht van een heer die duidelijk op een ander continent dan ik ter wereld was gekomen.
Voor ik kon reageren, duwde hij me een telefoon in mijn rechterhand. Hij wees op het schermpje. Het toestel was een Samsung Galaxy S7.
Pijlsnel liep hij van me vandaan, stond vijf meter verder stil, draaide zich om en maakte een drukbeweging met zijn rechterwijsvinger. Ik begreep wat hij van me wilde. Nadat ik de foto van hem gemaakt had, spurtte hij weer op me af, griste zijn Samsung uit mijn hand en dook de menigte in.
Om elf uur zou er bij de astronomische klok op de toren van alles in beweging komen. Tienduizenden foto’s zouden er gemaakt worden. Het plein in Praag was stampvol. Tussen de duizenden Japanners, Chinezen, Belgen, Russen, Ieren en een loslopende Luxemburger speurde ik naar de vijf Nederlanders waarmee ik in Praag was: mijn vrouw en onze twee bevriende stellen. De man uit het andere continent met de Samsung Galaxy S7 had me even van mijn alertheid beroofd. Mijn reisgenoten waren in geen velden of wegen meer te bekennen.
Ik voelde een tik op mijn schouder. Nu mijn rechter. Zachter deze keer. Ik zuchtte van opluchting en draaide me om in de veronderstelling in de lieve ogen van mijn vrouw te mogen kijken. Maar het was verdorie weer die vent uit dat verre continent met zijn dure Samsung. Binnen anderhalve seconde had ik zijn toestel weer in mijn hand. “Ja. ja, is goed”, zei ik en een beetje pissig vereeuwigde ik hem opnieuw met Praag op de achtergrond. Figuurtjes op de toren begonnen te bewegen. Het was precies elf uur. Ik was mijn gezelschap definitief kwijt. Weg vrouw, weg vrienden. Ik was afgedwaald van de kudde. Alleen en meteen al eenzaam. Gelukkig ben ik een snelle denker. Een mens kan maar een eigenschap hebben die soms van pas komt. Ik viste mijn eigen Samsung Galaxy S4 uit mijn broekzak om contact te zoeken met mijn vrouw. Mijn hart sloeg acht keer over toen ik zag dat de batterij op 1% stond. Vergeten op te laden die morgen. Nutteloze kennis van smartphones heb ik wel maar belangrijke zaken vergeet ik steeds. Ik opende WhatsApp en tikte: ‘waar zijn jullie? Ik drukte op verzenden en piepte ‘alsjeblieft’.
Ik wachtte bibberend af en zakte door mijn benen toen het scherm van mijn telefoon zwart werd.
Ik voelde een tik op mijn schouder. Nu was het weer mijn linker. De adrenaline schoot van mijn rechtervoet naar mijn linkerhand. Die irritante vent was me dus gewoon aan het stalken met zijn rottige Samsung Galaxy S7.
“Dan maar het gevang in”, was het enige dat ik kon denken toen ik mijn vuist balde en me razendsnel omdraaide om hem met een subliem geplaatste rechtse tegen de Praagse grond te slaan.
De stoot bleef uit. De tijd stond stil.
Voordat ik haar om de nek vloog, hoorde ik mijn vrouw vragen: “waar bleef je nou?”
Mooi beschreven.
Selfies zijn niets voor mij.
Ach, foto’s zeggen mij weinig.
Zonnige zondaggroet,