‘De schaduw van de wind’ (2002) is het eerste deel van het vierluik ‘Het kerkhof der vergeten boeken’ van de Spaanse schrijver Carlos Ruiz Zafón. Daarna volgden nog ‘Het spel van de engel’ (2008), ‘De gevangene van de hemel’ (2011) en ‘Het labyrint der geesten’ (2017).
Daniel Semperé wordt door zijn vader de boekhandelaar meegenomen naar een bijzondere bibliotheek genaamd ‘Het kerkhof der vergeten boeken’. Daniel mag een speciaal boek uitzoeken. Hij kiest voor ‘De schaduw van de wind’ geschreven door Julián Carax.
Daniel raakt gefascineerd door zowel het boek als door de schrijver ervan. De zwerver Fermin kan in de boekhandel van vader Semperé komen werken en helpt Daniel bij zijn queste om meer over ‘De schadudw van de wind’ en diens schrijver te weten te komen. Zafón maakt er een spannend, mysterieus en meesterlijk verteld verhaal van. Met zijn adembenemende schrijfstijl sleurt Zafón je het boek in waar je na de laatste bladzijde met tegenzin weer uit stapt. De Spaanse auteur hoort als schrijver bij de allergrootsten. De Nederlandse vertaling van Nelleke Geel is werkelijk subliem.
De personages Daniel Semperé, Julián Carax en Fermin Romero de Torres zullen tot in lengte van jaren in je herinnering blijven. Als je ‘De schaduw van de wind’ uit hebt, zit je met één groot probleem: je zult je afvragen of je ooit van je leven nog een boek zult lezen dat ook maar in de buurt komt van dit magistrale meesterwerk.
Een boek om nooit, maar dan ook nóóit te vergeten.
