De oude dame op het kerkhof

Het stenen paadje op het kerkhof loopt dood. Vlinders dansen hun sensuele tango tot bijna in mijn neusgaten. Konijnen spelen wild haasje-over voor mijn voeten. De vinken die vlak langs mijn hoofd scheren, lijken blind. Er is een hoop leven op de begraafplaats.
Op de dieren na is het doodstil. Een eekhoorn kan van mij de boom in. Een specht maakt het bont met zijn getik. Ik kom helemaal tot rust, draai me om en loop ik het paadje weer af in de richting waar ik vandaan kom.

In de verte komt een mevrouw aangelopen. Ze roept iets, maar ik kan haar niet verstaan. Ik ben bang dat het gedaan is met de rust waar ik voor kwam. De betovering is verbroken. Ik loop de indringster mopperend in mezelf tegemoet. Het is een oudere dame zie ik als ik voor haar sta. Zachtjes vraagt ze of ik weet waar de waterpomp is. Ze weet het even niet meer voegt ze eraan toe. Ik loop met haar mee. ‘Ik ben af en toe wat vergeetachtig’, zegt ze, ‘maar het graf van mijn man kan ik nog wel vinden hoor.’ Er hangt een groene gieter naast de pomp. Ik zorg dat er water in terecht komt. ‘Alstublieft’, zeg ik. Ze glimlacht. ‘Dank u’, fluistert ze.

Ik wandel op mijn gemak naar de uitgang. Halverwege draai ik me om. De oude dame staat nog bij het graf. Rustig geeft ze de planten water. Ik zie dat ze de gieter neerzet en zich ook omdraait. Dan zwaait ze naar me. Ik voel me betrapt, maar zwaai terug. Er landt een vlinder op mijn schouder.

25 gedachten over “De oude dame op het kerkhof”

Reacties zijn gesloten.