De magnolia en Jim Croce

Ergens diep weggemoffeld in de krochten van onze zolder moeten de LP’s van Jim Croce liggen. Sweet magnolia callin’ zingt hij in Alabama Rain. Jim Croce kwam op 30-jarige leeftijd in 1973 met vijf anderen om in een vliegtuigongeluk. Ik was zeventien toen en een groot fan.

We hebben ook een magnolia. Een prachtexemplaar in onze voortuin dat nu in volle bloei staat. Helaas maar weer voor even, want lang duurt het nooit. Na een week of drie floreren is de magnolia wel klaar met zijn pracht en praal. De boom houdt het bloemenspel elk jaar te snel voor gezien. Nu de astronomische lente is begonnen, is het weer bijna gedaan met het kleurenfestijn.

Volgende maand ontvang ik alweer een jaar AOW, maar het thuiszitten is geen onverdeeld genoegen. Ik ben abrupt én met een berg stress in mijn lijf gestopt met werken. Mijn draai als gepensioneerde heb ik nog steeds niet kunnen vinden.

Ik kijk door het raam naar de magnolia in onze voortuin en besluit in een opwelling om naar Jim Croce te gaan luisteren. Ik hoef niet naar de zolder om de LP te gaan zoeken waar Alabama Rain op te vinden is. Op YouTube is het meteen raak.

Net als Jim Croce weet ik het ook niet. Alleen dat het afgelopen jaar in een waas voorbij getrokken is. Een jaar waar ik eerlijk gezegd veel meer van verwacht had. Al bijna twaalf maanden zit er spanning in mijn lijf. Onrust als een onwelkome gast die niet naar huis wil. Ik luister naar I’ve Got a Name, naar Time in a Bottle en naar I’ll Have to Say I Love You in a Song.

Ik sta op en loop naar buiten. Voor de magnolia blijf ik staan. Er liggen al wat blaadjes op de grond. Nog één fikse regenbui en ze zullen allemaal loslaten. Maar volgend jaar staat de magnolia weer volop in bloei. Misschien nog wel mooier dan dit jaar.

Ik glimlach omdat ik voel dat ik in de herfst van mijn leven dankzij de hulp van een prachtige boom en een geweldige singer-songwriter eindelijk aan mijn eigen nieuwe lente kan beginnen.