En zo vliegt mijn allereerste stukje waar Facebook geen weet van heeft de wijde wereld in. Lezers die me via dat kanaal volgen, blijven verstoken van informatie over dit stukje. Eén en één is hier ook gewoon twee. Geen blogspeld tussen te krijgen. In alle eerlijkheid vind ik dat jammer voor de lezers die me elke donderdag op Facebook voorbij zagen flitsen en nieuwsgierig doorklikten. Schuldig voel ik me wel een beetje.
Dat mijn facebookloosheid flink wat lezers gaat schelen, vind ik voor mezelf niet zo’n ramp. Het is natuurlijk elke keer weer leuk als er respons komt, maar of mijn stukje nu veertien of vijfhonderdtweeëndertig keer gelezen wordt, boeit me minder. Elke gek heeft zijn gebrek. Ik heb er meer dan één.
Er is de laatste tijd behoorlijk wat te doen geweest over Facebook. Het stinkt daar meer dan in de gemiddelde beerput. Maar YouTube en Google – om maar een paar andere internethits te noemen – stinken bijna net zo hard. Misschien scheelt het een paar scheten maar ze kunnen er allemaal wat van. We hoeven ons niet al te veel illusies te maken. Ze stinken, naar het schijnt, vooralsnog binnen de wet, maar stank blijft stank. Dat ik Facebook vaarwel zeg, ligt daar niet aan. Ik zou gewoon een wasknijper op mijn neus zetten als ik had willen blijven. Facebook kan me gewoon niet meer behoren. Zo simpel is het.
Ik ging maar eens flink met de bezem door mijn activiteiten en begon ook groepen te verlaten. Het ging in een verrassend voortvarend tempo. Het lidmaatschap van de allerlaatste groep zegde ik vorige week op. Ik zou alleen nog linkjes naar de stukjes op mijn website plaatsen, was mijn insteek. Maar dat voelde toch behoorlijk hypocriet. Nee, die stekker moest definitief uit Facebook getrokken worden.
Ik ben echter een notoire twijfelaar en een erge lafbek. Wat als ik het nu eens verschrikkelijk ging missen? Wat als iemand mijn plotselinge afwezigheid maar niks vond? Wat als ik echt niet meer terug kon? Wat ben ik toch een watje. Ik koos voor die halfslachtige tussenoplossing: het deactiveren van mijn account. Lekker slap van me. Ik kan nog terug als ik wil. Gewoon opnieuw inloggen en ik ben weer voor iedereen zichtbaar. Het ontbreekt me aan de moed om er voor eeuwig en altijd vanaf te zijn. Ik moet nog aan het idee wennen. Misschien dat ik over een weekje zover ben. Of over een maand. Of over…
Het ligt niet aan de mensen die ik op Facebook heb leren kennen. Nee, die gaan me best aan het hart. Ik heb gewoon geen lol meer in dat facebookgedoe. Het voelt wel als verraad dat stiekeme verdwijnen. Alsof ik mijn lezers in de steek laat. Maar ik moet het niet al te dramatisch maken. Ik ben geen Braziliaanse stervoetballer per slot van rekening. Het zal z’n draai wel vinden. Het is wachten op het moment dat ik genoeg moed verzameld heb om die laatste horde te nemen. Om alles door de facebookshredder te jagen en met de borst vooruit voorwaarts te gaan. Het zal me benieuwen hoe dapper ik écht blijk te zijn. Ik hou me maar vast aan het ‘Luctor et Emergo.’
Het worstelen is begonnen. Nu het bovenkomen nog.
Ik heb mijn persoonlijke profiel opgeheven maar een fictief profiel gekoppeld aan het profiel van mijn blog. Je hebt een ego, of niet…. Ik wilde de lezers van Facebook behouden.
Dat is ook een optie. Eens een nachtje over slapen, hoewel dat met dit weer nog niet mee zal vallen.
Ik zag net dat ik je nog steeds kan ‘volgen’. Geen vriendjes. Maar dat zijn we toch wel geloof ik.
Hé, wat een aangename verrassing. ?
Ik zie dat je ook een website hebt. Ik ga daar eens een kijkje nemen.
Aha, ik zag ineens dat ik een vriend armer was. Dan ben ik nog zo gek ook om te gaan kijken wie dat is. Meestal ontdek ik dat dan niet, maar deze keer wel. Jij was weg en dat vind ik toch een beetje jammer. Maar ik weet je blogs te vinden, dus ik blijf gezellig je stukjes lezen. Veel te leuk!
Wel super dat je me nog wist te vinden. Het is heerlijk rustig zonder Facebook maar dat sommigen me kwijt waren of nog zijn, is een minder prettige bijkomstigheid. Misschien dat ik om die reden toch mijn account weer eens zal activeren. Mijn lidmaatschap van alle groepen heb ik opgezegd. Dat blijft in ieder geval zo. Ik wil sowieso veel minder tijd aan Facebook besteden. Even kijken hoe het voelt de komende tijd.
Dat begrijp ik helemaal. Zelf probeer ik alleen op vaste tijden op facebook te kijken. Dat kan ik ook doen, want ik moet echt mijn laptop gebruiken, want een smartphone bezit ik niet en als die er ooit komt download ik niet de facebookapp. WIj zijn twee weken wifiloos op vakantie geweest. Zalig! Dat houden we er in. Zonder wifi op vakantie.
Dat is meestal het eerste waar je naar zoekt op vakantie: wifi!
Eens kijken of ik de komende vakantie ook eens zonder kan.
Ja ik herken het. Nog niet de moed gehad om helemaal te verdwijnen op facebook. Maar ben blij dat ik het bloggen weer heb opgepakt.
Het helemaal verdwijnen op Facebook valt ook niet mee. So far so good bij me. Missen doe ik het niet. Blijf het wel jammer vinden voor diegenen die me daar volgden. Maar ja, je kunt niet alles hebben.