Op koningsdag keken er veel meer mensen naar het hoofd van Herman Finkers dan naar dat van Willem-Alexander. Ik snap dat volkomen. Meer dan tweeëneenhalf miljoen landgenoten zagen De beentjes van Sint-Hildegard op de publieke omroep. Ik was ook van de partij. Omdat ik nog steeds de bioscoop niet binnen mag, moet ik op gezette tijden een alternatief verzinnen. Vooral ook omdat ik mijn abonnementen op Netflix en Prime Video vanwege mijn gierigheid heb opgezegd.
Ik was geen verslaafde tv-kijker, maar er is iets gebeurd in dat hoofd van me. Gek op quizzen ben ik altijd geweest en die kijken deed ik dus wel. De slimste mens, Met het mes op tafel, Per seconde wijzer en Twee voor twaalf. Daarmee was de kijkkous af want het moest niet uit de hand gaan lopen. Toch deed het dat.
Ik kwam tot het pijnlijke inzicht dat ik tegenwoordig angstvallig vaak op de bank ga zitten met mijn hoofd naar de tv gedraaid. Ik moet er ter verdediging direct bij aanvoeren dat de programma’s die ik kijk me meer dan aanspreken. De menselijke geest is fascinerend. En zo volg ik dus in geheel willekeurige volgorde Het Alternatief (Ryanne van Dorst), Levenslang met dwang (Jan Kooijman), Filemon en de complotten (Filemon Wesselink) en Leven voor de dood (Patrick Lodiers).
Het mag een wonder heten dat boeken lezen, ondanks die plotselinge concurrentie van het beeldscherm, weer een stuk beter gaat. Vertel mij waar ik nu de tijd vandaan moet halen om het gras te maaien of om af en toe een keer te douchen. Of om te gaan werken. Dat pensioen mag met gezwinde spoed mijn kant uitkomen. En dan zóú en móést ik die film met Herman Finkers ook nog tot me nemen.
De beentjes van Sint-Hildegard is een genot om te kijken. Herman Finkers (als Jan de veearts) en Johanna ter Steege (als zijn vrouw Gedda) stelen de show. Vijfendertig jaar zijn ze getrouwd en Jan begint moedeloos te worden van het irritante geregel van Gedda. Hij zit behoorlijk onder de plak. Jan bedenkt een bijzondere en tamelijk extreme oplossing. De Beentjes van Sint-Hildegard is een combinatie van aansprekende humor en overtuigend drama. En hoewel ik er geen barst van verstond, hoort dat Twents dialect helemaal bij de film. Gelukkig hadden ze aan de ondertiteling gedacht.
Het is wat met me. Maathouden is niet één van mijn beste eigenschappen. Het alles of niets. Nu is het weer alles met dat tv kijken. Ik kom nergens anders aan toe.
‘Wat ruik ik?’ vraagt mijn vrouw. Dan weet ik dat ik weer eens onder de douche moet.
‘Is een halve meter niet iets te hoog voor gras?’ Dan weet ik dat ik de grasmaaier op moet sporen.
‘Moet je alweer vrij hebben?’, vraagt mijn baas. ‘Je werkt tegenwoordig al zo gigantisch weinig.’
‘Ja, het is echt hoogstnoodzakelijk’, antwoord ik. ‘Het gras dreigt het uitzicht naar de schuur te belemmeren.’
‘Nou, vooruit dan maar weer’, zegt hij. ‘Maar na het maaien ook even onder de douche stappen hè’.
Heerlijk geschreven weer Mies. Ondanks dat ik weinig tv kijk heb ik deze film wel gezien. Herman Finkers kan ik erg waarderen. Ik heb genoten van de film én van het dialect. Versta er ook niet veel van maar het klinkt zo mooi en met de ondertiteling erbij was het een feestje om te kijken. Wat de rest van je stukje en andere stukjes betreft, soms herken ik zo veel in je uitstel gedrag en de hyperfocus op dan weer dit en dan weer dát dat ik me wel eens afvraag of jij soms ook ADD hebt. Maar goed ik vond het weer een feestje om te lezen.
Dank je Sonja. Ik heb ADD eens opgezocht en daar zit best een hoop herkenbaars in. Ik kende de term wel, maar niet de bijzonderheden. Ik ga me daar eens wat verder in verdiepen.
Genoten van jouw blog Mies, weer zo leuk geschreven en ook genoten van ‘De beentjes van Sint-Hildegard’ en dat terwijl ik op televisie nooit naar een film kijk, via Netflix kijken we naar series. Maar Man attendeerde mij op de film, hij vindt Herman Finkers wel heel leuk, we hebben dus samen genoten van de film! Wat een pech met de auto, hopelijk snel gemaakt en weer vergeten!
Dank je wel. Mooi dat jullie ook zo van de beentjes hebben genoten.
Vervelend van de auto, maar gelukkig is er niemand gewond geraakt. Een lichaam is belangrijker dan ‘blik’.
Een heerlijke film. Eerst in de bioscoop gezien en laatst op tv. En het is zo herkenbaar, want ik zie mijn moeder in Gedda terug. Zelf heeft ze dat totaal niet, want het leek haar heel lastig om met zo’n vrouw als Gedda te moeten samenleven. M’n vader trok even een gezich mijn kant op, maar dat had ze niet door.
Ja, zo’n film zal links en rechts herkenbaarheid oproepen.