Op koningsdag keken er veel meer mensen naar het hoofd van Herman Finkers dan naar dat van Willem-Alexander. Ik snap dat volkomen. Meer dan tweeëneenhalf miljoen landgenoten zagen De beentjes van Sint-Hildegard op de publieke omroep. Ik was ook van de partij. Omdat ik nog steeds de bioscoop niet binnen mag, moet ik op gezette tijden een alternatief verzinnen. Vooral ook omdat ik mijn abonnementen op Netflix en Prime Video vanwege mijn gierigheid heb opgezegd.
Ik was geen verslaafde tv-kijker, maar er is iets gebeurd in dat hoofd van me. Gek op quizzen ben ik altijd geweest en die kijken deed ik dus wel. De slimste mens, Met het mes op tafel, Per seconde wijzer en Twee voor twaalf. Daarmee was de kijkkous af want het moest niet uit de hand gaan lopen. Toch deed het dat.
Ik kwam tot het pijnlijke inzicht dat ik tegenwoordig angstvallig vaak op de bank ga zitten met mijn hoofd naar de tv gedraaid. Ik moet er ter verdediging direct bij aanvoeren dat de programma’s die ik kijk me meer dan aanspreken. De menselijke geest is fascinerend. En zo volg ik dus in geheel willekeurige volgorde Het Alternatief (Ryanne van Dorst), Levenslang met dwang (Jan Kooijman), Filemon en de complotten (Filemon Wesselink) en Leven voor de dood (Patrick Lodiers).
Het mag een wonder heten dat boeken lezen, ondanks die plotselinge concurrentie van het beeldscherm, weer een stuk beter gaat. Vertel mij waar ik nu de tijd vandaan moet halen om het gras te maaien of om af en toe een keer te douchen. Of om te gaan werken. Dat pensioen mag met gezwinde spoed mijn kant uitkomen. En dan zóú en móést ik die film met Herman Finkers ook nog tot me nemen.
De beentjes van Sint-Hildegard is een genot om te kijken. Herman Finkers (als Jan de veearts) en Johanna ter Steege (als zijn vrouw Gedda) stelen de show. Vijfendertig jaar zijn ze getrouwd en Jan begint moedeloos te worden van het irritante geregel van Gedda. Hij zit behoorlijk onder de plak. Jan bedenkt een bijzondere en tamelijk extreme oplossing. De Beentjes van Sint-Hildegard is een combinatie van aansprekende humor en overtuigend drama. En hoewel ik er geen barst van verstond, hoort dat Twents dialect helemaal bij de film. Gelukkig hadden ze aan de ondertiteling gedacht.
Het is wat met me. Maathouden is niet één van mijn beste eigenschappen. Het alles of niets. Nu is het weer alles met dat tv kijken. Ik kom nergens anders aan toe.
‘Wat ruik ik?’ vraagt mijn vrouw. Dan weet ik dat ik weer eens onder de douche moet.
‘Is een halve meter niet iets te hoog voor gras?’ Dan weet ik dat ik de grasmaaier op moet sporen.
‘Moet je alweer vrij hebben?’, vraagt mijn baas. ‘Je werkt tegenwoordig al zo gigantisch weinig.’
‘Ja, het is echt hoogstnoodzakelijk’, antwoord ik. ‘Het gras dreigt het uitzicht naar de schuur te belemmeren.’
‘Nou, vooruit dan maar weer’, zegt hij. ‘Maar na het maaien ook even onder de douche stappen hè’.
wat schrijf je weer heerlijk aanstekelijk ~ ik heb de film in het plaatselijk filmhuis gezien sameet nog zes enthousiaste dames, want zo gaat dat hier op de dinsdagmiddagen, waarbij mijn lief de enige man is en voor wie altijd een stoel op de eerste rij gereserveerd is vanwege zijn lange benen (de benen van Kees)
Waarmee bewezen is dat lange benen hebben prettig uit kan pakken..
Ik heb ook gekeken Mies, en geen spijt van. Heerlijk om Herman Finkers weer eens te kunnen zien op TV.
Absoluut. Ik kijk zijn optredens nog regelmatig terug. Een geweldige humorist en vooral woordkunstenaar. En deze film is een – voor mij in ieder geval – onverwacht extra hoogtepunt.