Het duurde zeker een jaar voordat alles in mijn trage hoofd op zijn plek viel. Toen ik op een druilerige dag een ommetje maakte, drong het pas in volle omvang tot me door: ons eens zo levendige centrum was in een halve spookstad veranderd. Lege parkeerplaatsen en treurige winkelstraten. 364 dagen per jaar zo dood als een pier. In een schrikkeljaar zelfs nog een dag meer.
Op miraculeuze wijze blijkt Hemelvaartsdag de dans ontsprongen te zijn. Dan wordt het dorp door hordes wellustelingen overspoeld. Tienduizenden mensen uit alle windstreken lopen elkaar op een immense braderie ondersteboven om zich te vergapen bij kraampjes met jurkjes, schoonmaakspullen, fietstassen en deodorant. Ze kopen als gekken spullen die ze op andere dagen gewoon op internet bestellen.
Ik slalom nerveus door de mensenmassa. Mijn darmen spelen op en het zweet breekt me uit. Misschien moest ik maar eens een boek over hooggevoeligheid lezen. Voetje voor voetje baan ik me een moeizame weg. Ik kon niet anders dan hiernaartoe gaan. In het epicentrum van deze huiveringwekkende markt bevindt zich namelijk een grote boekenkraam. Als ik daar arriveer, daalt mijn hartslag en kom ik een beetje tot rust. De heksenketel lijkt hier iets minder te borrelen. Blijmoedig sjok ik rond. Ik vind een prachtig boek. Zo snel als mijn benen me kunnen dragen, ontsnap ik na mijn aankoop uit het levende schilderij van Jeroen Bosch. In de periferie van die macabere wereld plof ik zuchtend neer op een bankje. Ik heb het gered.
Drie uur later ga ik terug. Ik ben hopeloos verslaafd aan boekenkramen. Het is sterker dan mezelf. Weer hoor ik mijn ingewanden tekeergaan en krijg ik het bloedheet. De rust komt terug als ik de boekenkraam weer in het vizier krijg. Mijn tweede boek van de dag heb ik binnen vijf minuten gekocht. Ik besluit dapper om deze enge braderie nooit in mijn leven meer te bezoeken. Toch weet ik maar al te goed dat ik dat voornemen volgend jaar uit mijn geheugen gewist zal hebben. De helse tocht zal ik dan opnieuw ondernemen. Misschien zelfs weer twee keer. Het zit in de genen. Het is mijn liefde voor boeken. Het is een verslaving waar geen kruid tegen gewassen is. Voor boeken doe ik alles. Zelfs me in een angstaanjagende wereld begeven die braderie heet.
Heb weer zitten schuddebuiken om je stukje Mies.
Heerlijk om te lezen.
Maar o zo waar.
Door het jaar heen zie je geen kip in ons spookstadje.
Kun je bijna een kanon afschieten.
Met Hemelvaart lopen ze inderdaad te dringen.
Kun je over de koppen lopen.
Bizar eigenlijk he!?
Die boekenkraam trekt ook ieder jaar mijn aandacht.
Wordt er ook helemaal Zen van.
Heb er een boek gekocht van Midas Dekkers☺️☯️?
Dan ben jij ook goed bezig geweest. Ja, een raar dagje hier. In hemelse sferen hebben ze het dan ook nog genoemd.
Als je nu de volgende keer eens even langer de tijd neemt om rond te kijken dan heb je je toch al een rit door de mensenmassa bespaard. Ik bedoel maar, een beetje langer genieten van dat ene moment, dan hoef je misschien niet zo nodig twee keer te gaan? Je zou het kunnen vergelijken met het eten van een Magnum: lekker lang genieten van die ene in plaats van te schrokken en een tweede naar binnen te gooien. Oei, ik moet oppassen, of ik wijd er hier ter plekke een hele column aan. Wilde eigenlijk alleen maar zeggen dat het weer leuk lezen was.
Lekker schrijven hoor. Je hebt een punt, maar ik steek bij tijd en wijle tamelijk raar in elkaar.
Zo herkenbaar. Dat boek over hooggevoeligheid moet je echt bestellen. Er vallen vast wat dingen op z’n plek. Mij zie je ook niet op zo’n braderie of wat voor markt dan ook. Laat staan in het centrum van Amsterdam. Maar dan wel weer op de Deventer boekenmarkt, behalve bij de kramen waar iedereen staat te dringen.
Een tijdje geleden nog in Amsterdam geweest. Dat was voor het laatst. Die Deventer boekenmarkt moet ik nu eens echt in mijn agenda gaan zetten. Het is er nog nooit van gekomen.
Moet je echt een keer doen Mies. Die is zo enorm groot dat de drukte daar ineens minder opvalt.