Het duurde zeker een jaar voordat alles in mijn trage hoofd op zijn plek viel. Toen ik op een druilerige dag een ommetje maakte, drong het pas in volle omvang tot me door: ons eens zo levendige centrum was in een halve spookstad veranderd. Lege parkeerplaatsen en treurige winkelstraten. 364 dagen per jaar zo dood als een pier. In een schrikkeljaar zelfs nog een dag meer.
Op miraculeuze wijze blijkt Hemelvaartsdag de dans ontsprongen te zijn. Dan wordt het dorp door hordes wellustelingen overspoeld. Tienduizenden mensen uit alle windstreken lopen elkaar op een immense braderie ondersteboven om zich te vergapen bij kraampjes met jurkjes, schoonmaakspullen, fietstassen en deodorant. Ze kopen als gekken spullen die ze op andere dagen gewoon op internet bestellen.
Ik slalom nerveus door de mensenmassa. Mijn darmen spelen op en het zweet breekt me uit. Misschien moest ik maar eens een boek over hooggevoeligheid lezen. Voetje voor voetje baan ik me een moeizame weg. Ik kon niet anders dan hiernaartoe gaan. In het epicentrum van deze huiveringwekkende markt bevindt zich namelijk een grote boekenkraam. Als ik daar arriveer, daalt mijn hartslag en kom ik een beetje tot rust. De heksenketel lijkt hier iets minder te borrelen. Blijmoedig sjok ik rond. Ik vind een prachtig boek. Zo snel als mijn benen me kunnen dragen, ontsnap ik na mijn aankoop uit het levende schilderij van Jeroen Bosch. In de periferie van die macabere wereld plof ik zuchtend neer op een bankje. Ik heb het gered.
Drie uur later ga ik terug. Ik ben hopeloos verslaafd aan boekenkramen. Het is sterker dan mezelf. Weer hoor ik mijn ingewanden tekeergaan en krijg ik het bloedheet. De rust komt terug als ik de boekenkraam weer in het vizier krijg. Mijn tweede boek van de dag heb ik binnen vijf minuten gekocht. Ik besluit dapper om deze enge braderie nooit in mijn leven meer te bezoeken. Toch weet ik maar al te goed dat ik dat voornemen volgend jaar uit mijn geheugen gewist zal hebben. De helse tocht zal ik dan opnieuw ondernemen. Misschien zelfs weer twee keer. Het zit in de genen. Het is mijn liefde voor boeken. Het is een verslaving waar geen kruid tegen gewassen is. Voor boeken doe ik alles. Zelfs me in een angstaanjagende wereld begeven die braderie heet.
Ik houd ervan. Waar dan ook. Oude meuk die altijd duurder is dan dat ze ooit is geweest ???
Da’s dan weer wel een kenmerk van oude meuk.
Hahaha! Weet niet precies wat erger is…verslaafd aan boeken of angst voor braderieën… 🙂
Het is eerlijk gezegd allebei niet alles. Maar als ik mag kiezen …
Je bent een moedig mens;-) Bij menig man gaat de liefde door de maag, dus ik neem zomaar aan dat ook boekenliefde door de maag gaat gezien de opspelende darmen op weg naar de boekenstal!
Of die darmen iets met liefde te maken hadden, durf ik eigenlijk wel te betwijfelen.
Je wéét het niet, wij mensen reageren soms héél vreemd;-)
Ik voel met je mee. Op boekenmarkten kan ik dan wel weer uren rondlopen.
Ik ook. En in boekhandels. Gelukkig heb ik zelf zoveel boeken dat ik er niet zo vaak meer het huis voor uit hoef.