Er hoeft op het strand maar iemand een flinke wind te laten en er is code geel te verwachten voor onstuimig weer. Als er een paar vlokken sneeuw vallen die langer dan een minuut blijven liggen, ligt code rood op de loer. Ik ben nogal van het paniekerige soort en maak me bij een kleurmelding meteen druk of ik nog wel van A naar B kan komen.
Het is een ondankbare baan. Je zult maar codegeel- of coderoodvertrekker zijn. Gooi je een kleur het land in, maar blijft het windstil met een lekker zonnetje dan valt iedereen over je heen. Wapper je niet met één van de kleuren en vallen de bomen bij bosjes dan kun je ook inpakken. Voor die dag – die ik nooit meer vergeten zal – vond iedereen het terecht dat de rode kaart getrokken was. Het werd menens met het weer. Nog erger zelfs.
We hadden voor maandag 11 december 2017 een afspraak staan die we veel liever niet gemaakt hadden. Op zondagavond zaten we verdrietig op de bank en wogen we alle voors en tegens tegen elkaar af.
‘We moeten het echt doorzetten.’
‘Nee, het wordt veel te gevaarlijk.’
Als het onvermijdelijke waartoe we besloten hadden achter de rug was, zouden we met de auto moeten. Zestig kilometer met onze Schotse Collie Elyn heen en zestig kilometer zonder haar weer terug. We hakten met een zwaar gemoed de knoop door en belden de dierenarts af. De volgende dag was er inderdaad geen doorkomen aan. We zouden het niet gered hebben op de snelweg. Nederland was in rep en roer. Elyn kon onverwacht een extra dag bij ons blijven. Een korte wandeling naar het park lukte niet meer. Ze was te ziek. In onze eigen tuin zag ze er, door de sneeuw die op haar vacht viel, sprookjesachtig mooi uit.
Op dinsdag waren de wegen weer redelijk begaanbaar. De bel ging. Toen ik de dierenarts binnen liet, wist ik dat ons hoogstens nog een half uur gegeven was. Elyn kwam wankelend overeind om de dierenarts te begroeten. We legden haar voorzichtig in haar mand. De laatste aaien over haar bol, de laatste knuffels. De tranen. Nog even keek ze naar ons op. Het is goed zo, zagen we in haar ogen. Rustig gleed ze weg. De wereld stond een hele tijd stil. Toen die weer begon te lopen, droegen we Elyn voorzichtig naar de auto. Stilzwijgend en verdrietig reden we naar het crematorium. Haar laatste autoritje. Vandaag precies twee jaar geleden.
Mooi omschreven..
ik hoef maar naar haar foto te kijken, de woorden die je aan haar geeft te lezen – twee jaar is ze weg, maar ik voel het hier en nu, wat een mooi wezen, wat een gemis