Grijsje, onze auto die grijs is, was precies twee jaar en drie maanden in de running en stevende af op een uniek aantal gereden kilometers. Binnen een dag of drie zou hij er de omtrek van de aarde op hebben zitten. Daar moest ik natuurlijk een foto van hebben, want ik heb hersenen met rare kronkels. Op de terugweg van haar werk stopte mijn vrouw twee dagen later bij een benzinepomp omdat ze alles voor me over heeft. Het was op zich grote klasse van d’r want ze zat er maar drie kilometer naast. Natuurlijk had ik wat te mekkeren toen ze me de afbeelding trots liet zien. Te weinig kleur en niet scherp genoeg. Ik deed het de volgende dag – om één minuut over half zeven bij een buitentemperatuur van zeven graden – zelf niet veel beter, maar mijn foto had in ieder geval meer kleur. Er waren twaalf kilometers bijgekomen. De teller stond op 40090. De aarde rond plus op en neer naar de chinees in het dichtstbijzijnde dorp. Niet perfect, maar met de afwijking van vijftien kilometer toch aardig in de richting. Ik was niet ontevreden.
Onderweg
Kleurenstress bij de glasbak
Zelfs de glasbak weet de laatste tijd mijn stresshormonen te activeren. Ik doe mijn best om zo milieuvriendelijk mogelijk te zijn, maar de glasbak stelt me voor een immense uitdaging. Er zijn drie ronde openingen met verschillende kleuren. Twee ervan maken het me moeilijk. De witte is geen probleem, maar bij de groene en de bruine stink ik erin. Ik zie kleuren niet zoals een normaal mens. Hartstikke kleurenblind is voor deze tekortkoming iets minder verbloemend.
Een bankje met sneeuw
Een week lang lag er sneeuw op het bankje. Zeven dagen kon ik er niet op zitten. Een spijkerbroek slurpt sneeuw in een ongekend tempo op. Dat komt omdat het achterwerk van een mens een soort kacheltje is waartegen sneeuw volgens de natuurwetten het onderspit moet delven. En gezond is het ook niet om na enig verpozen op zo’n bankje met sneeuw met een natte kont naar huis te moeten lopen. Zeker niet als die wandeling een kwartier duurt en het vijftien graden vriest. Er kruipen geheid een paar virussen je derrière binnen.
Het verloren slabbetje
Het zegt helemaal niets als je meer dan tweehonderd taalboeken in je biebje hebt staan. Sinds ik kan praten heb ik het bij het verkeerde eind gehad. Als ik het uitspreek hoor je die r niet, zodat het schaamrood me bespaard is gebleven. Voor mij was het altijd slabbertje en nooit slabbetje.
Een verloren slabbetje in het bos heeft de deuk in mijn taalkennis hersteld. Er verscheen een rode lijn bij de spellingcontrole toen ik er iets over kwijt wilde. Het slabbetje komt van het werkwoord slabben dat slobberen, slurpen, kwijlen, morsen met eten betekent. Een mens wil wel eens wat opzoeken als hij toch bezig is.
Een onwillige ruitenwisser
Het is alweer meer dan twee jaar geleden dat ik me vermaakte met die 634 pagina’s. Ik ben een groot liefhebber van handleidingen. Na een week driftige studie begreep ik ongeveer hoe alles werkte en durfde ik de weg op. Mijn vrouw leest nooit handleidingen en had er al vierhonderd kilometer opzitten. Zij is van het vroem en wegwezen. Ik van het lezen en even rustig pas op de plaats.