Waartoe zijn wij hier op aard? Ik was bijna met pensioen en ik wist het nog steeds niet. Al ver voor de coronacrisis kwam het boek met interviews op mijn nachtkastje te liggen. Af en toe las ik voor het slapengaan een vraaggesprek in de hoop er wijzer van te worden. Toen stond de wereld plotseling stil door het virus en werd de vraag nog prangender en relevanter.
Non-fictie
Het leven als tragikomedie – Tim Fransen
Ze waren in geen velden of wegen te bekennen, hoewel ik me enorm op de ontmoeting verheugd had. Die vermaledijde Fransen hadden ze ingepikt en in het Louvre gehangen zodat ik voor Piet Snot naar Amsterdam was afgereisd. Geen Marten en Oopjen van Rembrandt in het Rijks Museum dus. Voor de hier verdwaalde cultuurbaar een kleine toelichting: Marten en Oopjen vormden een koppeltje uit de jetset in de 17e eeuw en onze Van Rijn maakte er twee schilderijen van die Nederland en Frankrijk samen aankochten. Ik mocht ze niet aanschouwen. Als dat geen pure tragiek was.
Kieft – Michel van Egmond
Toen ik de boeken Topshow en Gijp van Michel van Egmond gelezen had, nam ik me voor om Kieft dan ook maar een keer aan het rijtje toe te voegen. Het kwam er steeds niet van. Na de EK-winst van het Nederlands elftal in 1988 had ik als 32-jarige voetballiefhebber hossend en drinkend de nacht doorgehaald. Kieft was toen 26. Hij scoorde in dat EK de legendarische goal tegen Ierland. Die kopbal van Kieft zorgde ervoor dat Nederland een ronde verder kwam en het toernooi kon winnen. Ik had op 26 juni 1988 een kater.
Ma – Hugo Borst
Joke, de moeder van Hugo Borst, lijdt aan dementie. Onontkoombaar komt het moment dat ze niet meer thuis kan blijven wonen ondanks de intensieve mantelzorg van Hugo, zijn vrouw, broer en schoonzus. Opname in een Verpleeghuis (door Hugo Borst steevast met een hoofdletter geschreven) is de enige optie die rest.
Toen ik je zag – Isa Hoes
Vanaf het moment dat in 1990 Goede tijden, Slechte tijden (GTST) op tv kwam, miste ik twee jaar lang op de vroege avond geen enkele aflevering. Van die soap kende ik Isa Hoes en Antonie Kamerling. Na een paar seizoenen haakte ik af en ik volgde hun levens en carrières niet echt meer. Natuurlijk wist ik wel dat ze trouwden, twee kinderen kregen (Merlijn en Vlinder) en dat Antonie in 2010 een einde aan zijn leven maakte.