De Noorse (kinderboeken)schrijver Jostein Gaarder is waarschijnlijk het meest bekend van De wereld van Sofie. Dat heerlijke filosofieboek in romanvorm uit 1991 schreef hij voor de jeugd, maar het boek is ook geliefd bij volwassenen. Ik las het in 2003 en het staat nog steeds in mijn top-25 van mooiste boeken.
Jeugd
De jongen, de mol, de vos en het paard – Charlie Mackesy
Vorige week reageerde ze op het laatste stukje van me met: ‘Een tip voor jou Mies, Charlie Mackesy, weinig letters, sfeervolle tekeningetjes en dé uitdeuker bij uitstek voor je ego.’
Zij en ik kennen elkaar alleen van onze blogs, maar ik vertrouw enorm op haar boekensmaak. Ze had me het schitterende jeugdboek Lampje van Annet Schaap al eerder aangeraden. Daarom twijfelde ik geen seconde. Ik kocht het boek meteen.
Het geheim van de gouden hockeystick – Gerard van Hemert
Ik probeerde het achtereenvolgens met vierentwintig uur in bed te blijven liggen, een wandeling van vijf uur en een half uur sit-ups, maar het hielp allemaal voor geen meter. De pogingen om de geest te temmen, hadden hoegenaamd geen effect want mijn leestijd bleef stokken bij vijf minuten. Op een topdag wilde het, met extreme inspanning, wel eens zes minuten worden. Het was een drama voor de lezer die ik ben. Dit kon je geen leesdip meer noemen.
Lampje – Annet Schaap
Het gezegde ‘na regen komt zonneschijn’ mag dan wel waar zijn, maar in ons geval moeten die zonnestralen tevoorschijn zijn getjoept nadat we Denemarken al lang en breed verlaten hadden. Het regende in 1992 tijdens onze vakantie twee weken aan éen stuk door.
Het tripje naar Kopenhagen had het hoogtepunt van de vakantie moeten worden. We zouden het wereldberoemde beeld ‘De kleine zeemeermin’ uit het sprookje Hans Christian Andersen in de haven gaan bewonderen. We waren er al dertig keer voorbij gelopen toen we de sculptuur met de staart ergens ver beneden ons eindelijk ontdekten. Een gevalletje van net een meter. Wat een afknapper als je verwacht iets te aanschouwen dat minimaal een giraf of twee lang is.
Kruistocht in spijkerbroek – Thea Beckman
In 1968 verruilde ik de korte broek voor een lange en verliet met tegenzin de lagere school. Boeken lezen werd een verplichting en de lol ging er behoorlijk vanaf. Ik zat tegen Albert Camus, Franz Kafka en William Shakespeare aan te hikken. Geen Arendsoog, Pim Pandoer of Old Shatterhand meer. Na de middelbare school kwam ik jarenlang niet veel verder dan af en toe een detective van Agatha Christie of Ellery Queen. Van heel veel jeugdboeken hoorde of zag ik nooit iets.
Kruistocht in spijkerbroek van Thea Beckman kwam met mijn vrouw mee, samen met nog een riedeltje andere boeken van deze schrijfster. Mijn vrouw vindt haar geweldig. Ik kon er weinig zinnigs over zeggen, want ik las nooit iets van Thea Beckman. We leenden het boek uit, maar het kwam nooit terug. Mijn vrouw vond ergens een nieuw exemplaar. Ik las het nog steeds niet. Een paar weken geleden kregen we het ook nog eens cadeau. Ik vond dat ik maar eens een poging moest maken nu we twee exemplaren in ons bezit hadden.