Op koningsdag keken er veel meer mensen naar het hoofd van Herman Finkers dan naar dat van Willem-Alexander. Ik snap dat volkomen. Meer dan tweeëneenhalf miljoen landgenoten zagen De beentjes van Sint-Hildegard op de publieke omroep. Ik was ook van de partij. Omdat ik nog steeds de bioscoop niet binnen mag, moet ik op gezette tijden een alternatief verzinnen. Vooral ook omdat ik mijn abonnementen op Netflix en Prime Video vanwege mijn gierigheid heb opgezegd.
Filmwereld
Na 24 uur verslaafd aan Netflix
Ook al was ik op mijn vierde begonnen met schaken dan nog had ik zestig jaar later beter moeten weten. Maar ja, ik wilde per se de serie The Queen’s Gambit zien en dus deed ik iets wat niet slim was. Ik voerde mijn gegevens in voor een abonnement op Netflix. Er ging op het allerlaatste moment gelukkig iets fout met mijn creditcard zodat het lidmaatschap waar ik niet op zat te wachten me bespaard bleef.
Fantasy Island – Utøya 22. juli
Het is op de kop af veertien maanden geleden dat ik voor het laatst een golfje filmde dat ik terug de zee in zag gaan. Het was aan de Noordzee op Texel bij paal 14 om precies te zijn. Ik kom alleen op eilanden waar ik geen airmiles voor nodig heb en waar ik uren in alle rust over het strand kan banjeren. Dat ik toch ooit airmiles ging sparen, kwam omdat ik ze in kon wisselen voor elektronische boeken. Vraag mij niet wat een boek met lucht te maken heeft, maar ik zat er niet mee. Die winkel waar ik de e-books kocht, besloot de airmiles in de ban te doen. Daar was ik mooi klaar mee en moest rap iets anders verzinnen. Zelf uitgekozen films thuis op de bank kijken, leek me een acceptabel alternatief. Ik kocht een voucher voor twee stuks en ontdekte natuurlijk weer te laat dat we geen smart-tv hadden.
Billy Elliot – Zomergasten
Als je langere tijd gestrest bent en de zee te ver weg is om te ontspannen, neem je je toevlucht tot passief vermaak heb ik aan mezelf gemerkt. Zo keek ik voor de eerste keer in mijn leven op zondagavond naar Zomergasten. Van kwart over acht tot even na enen zat ik op mijn luie gat. Bijna vijf volle uren. Dat is een hele zit op een bank die zijn toptijd al meer dan een decennium achter de rug heeft. Van zo’n avond op zo’n bank krijg je platte billen.
Fluitende kogels van Clint Eastwood
Ik wrong me in de meest rare bochten, maar het wilde me maar niet lukken. Meestal kwam ik niet verder dan een kwartier. Als ik een ongekende superavond had, dan kon ik het met inspanning twintig minuten volhouden. De oorzaak was dat ik, op de veren na, een echte stresskip geworden was. Films waren even niet aan me besteed. Ik bleef voortijdig afhaken. Toen geschiedde er een wonder.