Waargebeurd verzonnen
‘Het is Mies zijn grote vriend en dat weet hij wel.’ Het was mijn standaardzinnetje voor Elyn als ik thuiskwam en ze op me lag te wachten. Elyn was een teefje, maar in ons dialect is alles van het mannelijk geslacht. Het klonk dus als: ’tis Mies zunne gròòte vriend en dà wit ie wel.’
Yessie noem ik per abuis soms Eeltje wat het troetelnaampje voor Elyn was. Als ik me weer eens vergis, schaam ik me een beetje.
Ik beluister het nummertje ‘En van je hela, hola, houd er de moed maar in’ nog maar een keer. Het valt niet mee om heel de dag positief te blijven. Hartstikke leuk zo’n pup, maar ook onverwacht vermoeiend. Ik loop al een tijdje in een vel rond dat iets te krap voor me is en Yessie schijnt dat feilloos aan te voelen.
Brabantse nachten zijn lang, Brabantse nachten zijn lang,
Ze komen vaak langzaam op gang, ja maar dan, ja maar dan
(Arie Ribbens)
We zouden Yessie, onze nieuwe pup, voor de allereerste keer zien. Ondanks de voorspelling van hagel en onweer waren we niet te houden. Onze auto had, omdat ze een keer vergat voorrang te geven, nu een nieuwe voorkant en we hadden er alle vertrouwen in de wereldreis tot een goed einde te brengen.
Om half zeven ‘s morgens zaten we klaar. De spanning was ondraaglijk.
Ik ben de laatste weken niet helemaal bij mijn volle verstand. Mijn gedachten zijn niet bij het kopen van een nieuwe pyjama, niet bij het buiten zetten van de vuilnisbak en al helemaal niet bij het doen van de belastingaangifte. Ik heb de röntgenfoto gezien. Het gaat een ferm nestje pups worden. Rond Moederdag is het zover. Als er iets is waar we alweer drie jaar naar uitkijken, is het naar een heerlijke pup in huis. De nieuwe loopriem is er. De nieuwe bench is uitgekozen. Nog een dikke week te gaan voordat we hopelijk goed nieuws krijgen. En de naam die we haar gaan geven, is voor ons geen geheim meer.