De boekhandel in ons dorp is al meer dan een jaar geleden verdwenen. Ruim een halve eeuw kocht ik er mijn boeken. De klap kwam hard aan toen de deur definitief op slot ging. Ik vertikte het om bij die internetgiganten leesvoer te bemachtigen. Ik moest op zoek naar een nieuwe lokale boekhandel. Niemand had me verteld dat zo’n boekhandel per se om de hoek moest liggen. Ik koos die op ruim vier en een half uur reisafstand. Met de auto en de boot. Als we op het eiland waren, kocht ik er daar sowieso altijd een paar boeken. Vanaf nu zou dat ook online gaan gebeuren. Ik had mijn nieuwe lokale boekhandel gevonden: Nauta Boek op Texel. Die schitterende winkel op tweehonderddertig kilometer van onze voordeur.
Boekleven
Verboden verder te lezen
Ze was een dagje met een vriendin naar Maastricht. Toen ik in haar appje las dat ze in de prachtige boekhandel Dominicanen waren aanbeland, voelde ik een steek van jaloezie, maar de pijn verdween al bij de volgende zin. ‘Ik breng een mooi boek voor je mee’, schreef ze. Dat was een liefdevol en spannend gebaar, hoewel het er ook eentje met een groot risico was. Weet mijn vrouw welke boeken we allemaal in huis hebben? Nee, op haar eigen favorieten na heeft ze geen flauw benul.
Met Grijsje naar Texel
Ik wil niet zeuren, maar de auto die ons naar Texel bracht, heeft toch wel een minpuntje. Grijsje – zo hebben we hem vanwege zijn spetterende kleurstelling genoemd – bezit een kofferbak die niet veel groter is dan de broodtrommel van een stevige eter. Als je er twee bescheiden tassen, een transistorradio en een pak halfvolle yoghurt in hebt gepropt, kunnen er met moeite nog drie boeken en een waxinelichtje bij. Het op vakantie meenemen van stapels leesvoer is vanwege die beperkte ruimte geen optie. Ik hield het noodgedwongen bij dat ene boek waar ik thuis al een maandje mee aan het worstelen was.
Keiharde strijd om het geschenkboekje
Geen mens die het voor mogelijk had gehouden, maar ik ben zo goed als genezen van mijn verslaving. Ik zal me maar niet op de borst kloppen, want mijn eigen verdienste is het niet. De boekhandel in ons dorp is na zestig jaar verdwenen en op internet kun je nog steeds niet lekker aan een boek ruiken voordat je het bestelt. Dan houdt het boeken kopen voor mij zo goed als op.
Alleen als ik iets gratis kan krijgen, verlies ik nog de controle. Kwalijk kun je het me dus niet nemen dat ik tijdens de Boekenweek in maart en de Spannende Boeken Weken in juni overstag ga. Dan zál en móét ik dat geschenkboekje in huis zien te krijgen.
Halverwege mijn werk en thuis ligt een kantoorboekhandel. Het is een paar kilometer omrijden, maar dat had ik er in deze spannende weken wel voor over. Van Esther Verhoef had ik nooit iets gelezen. Die nieuwe verhalenbundel van haar leek me wel iets. Ik verheugde me natuurlijk het meest op het geschenkboekje van M. J. Arlidge, de schrijver van die geweldige thrillerreeks met inspecteur Helen Grace.
Was hier vroeger geen boekhandel?
Af en toe laat ik mezelf uit. Het centrum van ons dorp ontwijk ik sinds de boekhandel er verdwenen is. Op mijn achtste kocht ik daar mijn eerste boek en op mijn drieënzestigste mijn laatste. In gedachten verzonken was ik een paar straten te ver doorgelopen en plotseling zag ik mezelf weerspiegeld in die bekende winkelruit. Het was pijnlijk om binnenin kasten, stoelen en kleden te ontwaren. De vertrouwde boekhandel was omgetoverd tot een woonwinkel. Er tuurde ook een oudere dame door het raam naar binnen. We stonden keurig een eindje uit elkaar. Ze draaide haar hoofd mijn kant uit.