Ruim dertigduizend mensen weten in Valkenswaard wat de tweede zondag in september voor een dag is. Die zestien die het niet weten, zijn hier pas een week geleden komen wonen. Van heinde en verre stromen er die dag duizenden mensen ons dorp binnen. Het jaarlijkse bloemencorso is een schitterend spektakel. Het begon allemaal na de bevrijding in september 1944. De eerste jaren waren het optochten om de vrijheid te vieren. In 1953 was er het allereerste corso met dahlia’s versierde wagens. We zijn nu 67 jaar verder. Geen jaar werd overgeslagen.
Elk buurtschap heeft een grote tent waar de mooiste creaties ontstaan. Pure kunstwerken op wielen. Het bouwen van de wagens en het prikken van de dahlia’s is een gigantische klus. Het enthousiasme en het plezier zijn ongekend. Op zaterdag werken de prikkers ’s nachts door. De bloemen moeten zo vers mogelijk op de wagens. Ruim 2,2 miljoen zijn het er. De apotheose is op zondagmiddag als wagens in optocht door het dorp rijden. Er trekken muziekgezelschappen mee en er zijn allerlei activiteiten rondom het bloemencorso.
Hoe hard en gedreven iedereen ook aan de slag gaat, één kleinigheidje heeft niemand in de hand: het weer. Regen wil wel eens spelbreker zijn. Vroeger, toen het woord klimaatcrisis nog niet uitgevonden was, kon het half september al joekels koud zijn. Er was een jaar bij dat ik met handschoenen aan de verkleumde vingers langs het parcours stond. Maar het niet doorgaan van het corso was nooit een optie.
Op 13 september 2020 was het heerlijk weer. Een stralende zon en 24 graden. Beter kon je het niet treffen. Een ongekend prachtige dag voor het bloemencorso. Een bloemencorso dat niet doorging. Geen spektakel en geen duizenden bezoekers. Een gigantische domper voor iedereen. We weten waarom. Corona had Nederland in zijn greep.
Die middag wandelden we toch naar het centrum. Ondanks de enorme teleurstelling hadden de buurtschappen iets geweldigs bedacht. Een bewonderenswaardige pleister op de pijnlijke wond. Sierlijke kunstwerken stonden verspreid op het marktplein. We zagen geen 2,2 miljoen opgeprikte dahlia’s. Het waren er beduidend minder. Wel zagen we enthousiasme. Wel zagen we veerkracht. Wel zagen we hoop. Wel zagen we in elke dahlia deze boodschap doorschemeren: volgend jaar zijn we terug met het mooiste bloemencorso dat je ooit gezien hebt.
Qua wereldleed natuurlijk een kleinigheid maar wat begrijp ik de teleurstelling goed. De corso’s zijn echt de krenten uit de pap in de bloemsierkunst en ik kijk er ook altijd graag naar als we er op Tv iets van te zien krijgen.
Je hebt volkomen gelijk dat er grotere rampen zijn door corona. Dat zoveel van dit soort mooie activiteiten niet door kunnen gaan, is toch op z’n minst heel jammer.
Dat ben ik hélemaal met je eens hoor.
Ik had vorige week jouw stukje kunnen schrijven en hier en daar een woord veranderen. In plaats van TWEEDE zondag zou ik schrijven: EERSTE. En ZUNDERT in plaats van VALKENSWAARD. Geen corso dit jaar. Snik in het kwadraat. En zoals je mogelijk weet heb ik Corso Zundert 15 jaar aan elkaar mogen praten bij de hoofdtribune. Een herinnering voor het leven. In Zundert is een tijdelijk corso-museum ingericht en zijn er wat alternatieven op kindercorso volgende week.
Zundert is natuurlijk ook wereldberoemd op corsogebied. Verschrikkelijk jammer dat al dat prachtigs niet door is kunnen gaan. Ja, dat aan elkaar praten van je kan ik me herinneren. Dat moet geweldig zijn geweest om te doen.