Billy uit de buurt

Ik ben zo monogaam als een tortelduif zodat ik de mij onbekende vrouw zonder enige bedenking ons huis binnen liet.
Maar eigenlijk lag het meer aan Billy dan aan de knappe verschijning van de dame in kwestie.
“Hai”, was haar begroeting toen ik de voordeur open deed na het aanhoudende geluid van de deurbel.
Ik ben communicatief goed onderlegd zodat ik spontaan en ter zake doende reageerde.
“Hallo”, zei ik.
“Mag Billy even bij jullie blijven?”, vervolgde ze en wees naar de hond die enthousiast aan haar linkerdij likte.
Er ging geen spontaan of ander belletje rinkelen toen ik het mormel wat beter bekeek. Oké, hij leek dan wel als twee druppels water op de Basset Hound van inspecteur Columbo maar dat leek me nog geen reden om te voldoen aan dat verrassende verzoek.
Ze zag mijn vertwijfeling blijkbaar.
“Je kent Billy toch wel hè, want volgens Sylvia van de flat ginds gaan jullie altijd met Sjaan en Billy wandelen. Die mensen met die zwart-witte hond zei Sylvia nog. En jullie hebben er toch zo één?”
Ze maakte tijdens haar woordenvloed een vaag gebaar naar achteren waar, zo wist ik, inderdaad ergens een appartementencomplex lag.
“Ik denk dat ie weggelopen is”, ging ze verder, “ik weet niet precies waar Sjaan woont dus ik dacht dat jullie misschien…”
Billy tilde verveeld zijn rechterpoot op en besprenkelde het dichtstbijzijnde afrikaantje in de voortuin.
“Kom maar even binnen”, zei ik omdat ik zowel de dame als de hond uit het zicht van de buren wilde hebben. Ook beter voor de plantjes dacht ik.
In de woonkamer werd Billy uitbundig begroet door onze eigen hond.
“Zie je wel, ze kennen elkaar. Wat zei ik nou.”
Het begon me stilletjesaan te dagen.
Mijn vrouw en onze Collie gingen natuurlijk altijd met Sjaan en Billy aan de wandel. Logisch want ze kennen alle levende wezens uit de buurt terwijl ik zelf meer van het monnikensoort ben.
“Ik ben Doortje”, stelde ze zich zonder dralen voor, “je hebt me wel eens gezien.”
Nou nee, dacht ik.
“Mies, aangenaam”, zei ik.
Het werden toch onverwachts een paar gezellige uurtjes op de verloren zaterdagmiddag.
Doortje liet Billy achter toen ze na vier kopjes thee en twaalf klontjes suiker vertrok.
“Het komt allemaal goed, laat dat maar aan ons over”, riep ik haar vrolijk na.

Een half uur later kwam mijn vrouw van d’r werk thuis.
“Dag schat, Billy is weggelopen”, begroette ik haar, “breng jij ‘m dadelijk even terug naar Sjaan?”
Billy kwispelde blij.
Mijn vrouw aaide hem vriendelijk.
Ze draaide zich van de hond weg en keek me aan. Ik herkende de blik en moest al slikken voordat ze de vragen stelde.
“Waar komt die hond vandaan en wie is Sjaan?”

4 gedachten over “Billy uit de buurt”

  1. Heel amusant! :-D

    Ik ben wel benieuwd of Billy en Sjaan (als hun identiteiten wél kloppen) uiteindelijk nog gelukkig verenigd zijn.

Reacties zijn gesloten.