Zoals de meeste Nederlanders met een baan hoef ook ik in de zomer een week of drie geen arbeid te verrichten. Op de eerste dag dat mijn fiets in de schuur mocht blijven, begon de temperatuur in een akelig tempo op te lopen. Hoewel er geen wolkje meer te bekennen was, zag ik de bui al hangen. De hitte ging meedogenloos worden en ik hield mijn hart vast. Geheel terecht zou blijken.
Mijn shirtje plakte op zaterdag al aan mijn lijf. De zon begon het land te geselen. Twee weken lang had ik werkelijk geen puf om wat voor actie dan ook te ondernemen. Net toen ik overwoog om mijn spijkerbroek toch maar te verruilen voor iets luchtigers was het plotsklaps gedaan met de verzengende hitte. Pats, boem, precies op de dag dat we onze auto vol aan het laden waren met koffers. Ons weekje Texel stond op het punt van beginnen. Een halve dag later zat ik met een onderhemd, een dik overhemd, een trui van schapenwol en een regenjack buiten in een leunstoel bibberend te ontkennen dat de zomer het voor gezien had gehouden.
Bar weinig mensen waren dit jaar naar Spanje, Italië, Frankrijk of Noord-Korea afgereisd. Corona had pijnlijk roet in het eten gegooid. Texel zat tot de nok toe gevuld met vakantiegangers die anders het vliegtuig hadden gepakt. Je kon op het eiland werkelijk geen fatsoenlijke kant uit. Zonder reserveren een restaurant binnen lopen, was onmogelijk. De winkeltjes in de dorpen puilden van voor tot achter uit. Bij de supermarkten hingen de mensen met de benen buiten.
Om het feest compleet te maken, kwam storm Francis ook op bezoek. Weliswaar aangekondigd, maar voor mij had ze weg mogen blijven. Francis bleef meer dan een etmaal tekeergaan boven het eiland. Het strand lag op een half uurtje lopen van ons gehuurde huisje. Als ik er vlug heen had gewild, had ik alleen maar in de tuin hoeven te gaan staan. Met bijna windkracht 10 vloog ik er binnen een halve minuut naartoe schatte ik in.
We hebben de tweehonderdvijftig kilometer naar huis net achter de rug en ik mag over een paar dagen weer aan het werk. Noeste arbeid lijkt me ineens heerlijk relaxed na twee tropische weken en één van wind, regen en kou. Je hebt van die jaren dat vakantievieren behoorlijk aanpoten is. Ik wil niet zeggen dat ik er een wrak van ben geworden, maar fris, fruitig en uitgerust zie ik er toch niet uit als ik mijn spiegelbeeld mag geloven.