Bij mijn volle verstand

Ik ben de laatste weken niet helemaal bij mijn volle verstand. Mijn gedachten zijn niet bij het kopen van een nieuwe pyjama, niet bij het buiten zetten van de vuilnisbak en al helemaal niet bij het doen van de belastingaangifte. Ik heb de röntgenfoto gezien. Het gaat een ferm nestje pups worden. Rond Moederdag is het zover. Als er iets is waar we alweer drie jaar naar uitkijken, is het naar een heerlijke pup in huis. De nieuwe loopriem is er. De nieuwe bench is uitgekozen. Nog een dikke week te gaan voordat we hopelijk goed nieuws krijgen. En de naam die we haar gaan geven, is voor ons geen geheim meer.

Ik zie vanwege mijn gebrek aan focus weer geen kans om een stukje te schrijven deze week. Net als drie weken geleden geef ik dus de ruimte aan een gastblogger. Opnieuw helpt Elyn me uit de brand. Je leest hieronder het stukje dat ze schreef toen ze in juli 2008 precies 11 weken oud was. In het grijs gearceerde stukje na haar verhaal meen ik zelf nog iets te moeten zeggen.

Nog een weekje en dan ben ik bij mijn volle verstand heb ik gehoord. Dan zijn mijn hersentjes uitgegroeid. Nu heb ik dus nog het excuus om al de planten in de tuin horizontaal te leggen als ik mijn dagelijkse dolle bui heb. En die gaten die ik graaf, zullen ook wel geen probleem zijn want ik heb gehoord dat de tuin nog op de schop moet.

Ik zorg met mijn onbevangenheid en enthousiasme wel dat Lisette en Mies lekker met me bezig blijven. Als ik mijn energie na een partij ravotten een beetje kwijt ben dan kan ik uren in de bench slapen. Ik ben gek op muziek en met Dr. Hook op de achtergrond hebben ze geen kind aan me. Laat staan een hond.

Echt getraind word ik natuurlijk nog niet, maar ik onthoud feilloos alles wat mijn oren binnenkomt. Woorden als ‘kom hier’, ‘plasje’, ‘zit’ en ‘bench‘ hebben al lang geen geheimen meer voor me. Het gros van de tijd luister ik verbazingwekkend goed. Maar ja, mijn puberteit komt er nog aan en dan zal het dus wel over zijn met die gehoorzaamheid.

Mies is soms wat streng en bazig. Ik denk dat hij op zijn werk héél weinig te vertellen heeft. Ik zal dus wel een beetje op moeten blijven passen met hoever ik kan gaan. Bij Lisette kan ik gelukkig altijd terecht voor troost. Ik kan dan lekker tegen d’r aan liggen knorren en dan ben ik helemaal gelukkig.
Ik begin steeds meer van de wereld te zien. Ik kom nog niet overal omdat ik nog niet alle entingen heb gehad maar ik wandel in de omgeving al aardige stukjes. Vuilcontainers, auto’s en mensen houden me alert maar maken me gelukkig niet aan het schrikken. Nou ja, soms een beetje.

Nu ben ik aan het oefenen om in mijn mooie, nieuwe fietskar te zitten. Echt fietsen is er nog niet van gekomen, maar het lijkt me het einde om rond te toeren en daarna in de bossen te gaan wandelen. Dat moment komt gelukkig steeds dichterbij.
Ik weet niet hoe kool groeit maar ik hoor steeds van iedereen dat ik die groente imiteer. Ik begin al een echte hond te worden. Gelukkig hebben ze de bench op de groei gekocht want ik lig natuurlijk wel graag comfortabel.

Er komt nu drie dagen op rij bezoek en dat zal mijn ego wel weer gaan strelen. Kreten als “oh, wat is ze mooi”, “oh, wat is ze slim” en “oh, wat is ze lief” zullen op me afgevuurd gaan worden. Het zal moeilijk zijn om bescheiden te blijven. Maar ik doe mijn best. Meer kun je van een hond zoals ik niet verlangen.

Nog dikwijls denk ik aan de momenten dat Elyn bij me op de bank lag. Haar hoofd op mijn schouder. Haar buik op de mijne. Twee harten die synchroon klopten. Volkomen rust. Ultiem vertrouwen. Diepe vriendschap tussen dier en mens. Ik voel een traan uit mijn linkeroog vallen. Ik mis haar nog steeds.
Dan voel ik ook een traan in mijn rechteroog. Die traan is er eentje van vreugde. Ik lig met onze nieuwe Schotse collie in de nabije toekomst op de bank. Ze likt aan mijn neus.
Met het likje vraagt ze: ‘Ik ben je beste vriendin hè, Mies?’.
Ik streel haar over het hoofd. ‘De allerbeste’, fluister ik zachtjes in haar oor.