Hoewel ik al een paar weken enthousiast zat te lurken aan mijn allereerste damper voelde ik geen enkele behoefte om mijn geliefde buil shag definitief aan de kant te gooien. Ik zwierde nog wat onwennig met het apparaat in de rondte maar het dampspul was onverwacht goed te pruimen. Stiekem vond ik dat geval in mijn rechterhand ook wel stoer staan.
Ruim veertig jaar verslaving draai je niet zomaar de nek om dus helemaal stoppen met mijn vertrouwde teerproduct was geen overweging.
Maar ongemerkt rookte ik steeds minder. Op een dag verdween ik in een eigenhandig geproduceerde dampwolk en realiseerde ik me dat ik al anderhalve week geen shagje meer gedraaid had. Toen ik er weloverwogen eentje van een collega wegpafte, werd ik zo gigantisch beroerd dat het me zonneklaar was: nóóit zou ik nog eentje opsteken.
Ik meldde me enthousiast aan bij een paar dampgroepen op facebook, ging op zoek naar nog lekkerder smaakjes en kocht een extra grote dikke damper. Zoals velen werd ook ik behoorlijk pissig over de bespottelijke maatregelen die de EU nam om dit gezondere en goedkopere alternatief voor het roken aan banden te leggen.
Ik veranderde bijna ongemerkt van een kuchende en stinkende roker in een vrolijk fluitende en frisse damper. Mijn interesse in het dampgebeuren luwde na een half jaar wel behoorlijk moet ik bekennen. Het dampen werd gewoon voor me. Ik stond er niet meer bij stil en behoefte aan een sigaret had ik geen enkel moment meer. Ik probeerde niets nieuws meer uit en verdween zonder trommelgeroffel van het damptoneel.
Toen begonnen mijn batterijen het één voor één te begeven. Mijn voorraad vloeistoffen was met nog twee flesjes amper nog een voorraadje te noemen.
Daar zat ik dan op de dag dat ik op de kop af een jaar gestopt was met roken.
Zou ik dan ook maar een dikke streep onder het dampen zetten?
Ik begin mezelf na bijna zestig jaar gelukkig een klein beetje te kennen en ik snapte drommels goed dat ik zover nog niet was. De zes milligram nicotine, de damppauzes en het in beweging houden van mijn handen zou ik nog niet kunnen missen. De dampbatterij moest alleen even opgeladen worden. Ik meldde me weer aan bij een facebookgroep en bestelde drie accu’s en een berg flesjes met smakelijke vloeistofjes.
Ik voel me prima als damper en ik kán en wíl het dampen nog niet missen. Het risico om weer te gaan roken, loop ik sowieso liever niet.
Waar ik wel flink van baal, is dat het dampen over een paar maanden onder de tabakswet gaat vallen.
Ik heb namelijk een enorme hekel aan stupide en ondoordachte regelgeving.
Maar voorlopig damp ik vrolijk verder. Spijt dat ik er precies een jaar geleden mee begonnen ben, heb ik nog geen seconde gehad.
wat schrijf je toch aanstekelijk
Dank je. 🙂
Bedankt voor weer een mooie dampverhaal Mies. Ik ga hem weer delen!
Dampgroetjes Marjo
Ik heb het gezien Marjo. Leuk!
Ja regels van de regering zijn vaak niet te snappen. In middels damp ik al meer als 2 jaar en sigaretten smaken me echt niet meer. En als ik dan tel wat ik bespaar door niet meer te roken. En dan mijn reuk en smaak zijn duidelijk beter. In het begin verlang je nog wel naar een sigaret maar dat is meer de gewoonte want als je er dan toch nog eens een opsteekt proef je de teer en de andere stoffen weer. Dus gewoon even doorzetten.
Helemaal waar Ger. Er zitten gewoon enorm veel voordelen aan. Maar ja, er wordt vanuit sommige hoeken nogal wat tegengas gegeven helaas.