Waargebeurd verzonnen
Mies Huibers 
We hadden op het werk een ruimte van twee bij twee meter over.
Op een goede dag kwam de directeur het kantoor binnen en wenkte ons.
We volgden hem naar dat hokje waarvan de deur hermetisch gesloten was.
“Dames en heren, ik presenteer jullie de toekomst”, zei hij plechtig. Hij opende de deur en liet ons naar binnen turen.
Ik was mijn tijd toen al ver vooruit en riep met overslaande stem: “allemachtig, da’s een personal computer!”
Pi’s vader verkoopt de dierentuin die ze bezitten in India om te kunnen verhuizen naar Canada. Het gezin steekt met een aantal gehouden dieren de oceaan over. De boot gaat echter te onder en Pi overleeft de schipbreuk. Met een hyena, zebra, orang-oetan en Bengaalse tijger belandt hij in de reddingssloep.
De weg (The road) van Cormac McCarthy is een magnifiek boek dat ik af en toe met een brok in mijn keel heb zitten lezen.
Een boek zonder namen dat zich afspeelt in een troosteloos, desolaat en totaal vernietigd landschap.
De jongen en de vader. Zo worden ze genoemd. Onderweg naar de kust waar het beter moet zijn. Kou, honger, dorst en uitputting. Het gevaar dat continu op de loer ligt om aangevallen te worden door andere wanhopige overlevenden van de (niet nader verklaarde) catastrofe die de aarde tot een hel gemaakt heeft.
Ik kreeg vandaag een vriendelijk verzoekje om deel te nemen aan de actie Ik lees legaal.
“Natuurlijk, geen punt”, dacht ik zonder dralen. Even een bannertje op mijn site en ik kan weer rustig achterover leunen en verder gaan met iets waar ik goed in ben: legaal lezen.
Maar ja, ik wil altijd het naadje van de kous weten en dus zit ik alweer ruim twee uur internet af te struinen. Ik wil alles weten over de regels van het kopen, downloaden en uitlenen van e-books.
Ik heb negen jaar en vier maanden geen hoofdpijn meer gehad maar het is terug.
In volle glorie. Sodejuin, wat een heisa en een hoop onduidelijkheid over dat wel of niet legaal aanbieden, kopen, lezen, doorsturen, overzetten, uitlenen, weggooien en kopiëren van e-boeken.
Een mens zou bijna willen dat ie nooit aan de e-reader gegaan was.
Na het zien van de films Willard (in 1971) en de sequel Ben ( in 1972) had ik het – meende ik – voor altijd gehad met de ratten. Wat een ellendige rotzakken!