Toen ik na mijn gesjeesde studie economie noodgedwongen aan mijn eerste baan begon, was ik tweeëntwintig. Bijna vijfenveertig jaar zou ik aan het werk blijven. Ik heb werkelijk geen idee hoeveel uren dat wel niet geweest moeten zijn. Ik weet wel dat ik er nu nog precies achtenzestig te gaan heb. Tel maar even met me mee. Ik werk tegenwoordig nog drie dagen per week. Ik werk acht uur per dag. Over drie weken ga ik met pensioen. Komende dinsdagmiddag neem ik mijn laatste vier verlofuren op. (3x3x8)-4=68 uur. Wiskunde in mijn pakket heeft onmiskenbaar zijn vruchten afgeworpen.
Mies Huibers
Biljarten tussen merries en hengsten
Voordat ik mijn vrouw leerde kennen – en dan hebben we het al snel over een halve eeuw geleden – wilde ik nog wel eens een potje biljarten met vrienden. Die vrienden heb ik nog steeds. Eén van hen woont tegenwoordig in een piepklein dorpje op zo’n acht kilometer van mij vandaan. Hij is in clubverband gaan driebanden en wil nu continu tegen mij oefenen. Driebanden is vergeleken met het biljartspel zoals we dat vroeger speelden zoiets als de Mount Everest beklimmen afgezet tegen een duin oplopen op Texel.
Dwangmatig tellen
Nu ik het, minder dan twee maanden voor mijn pensioen, onverwacht lastig heb gekregen op mijn werk, speelt mijn aritmomanie weer op. Ik had tot vandaag nog nooit van dat woord gehoord, maar soms heb ik naast dwangmatig tellen ook een opzoektic. Moeilijk doe ik daar verder niet over, want ik heb alleen bij extreme spanning last van tellen en opzoeken. Normaalgesproken doe ik dat soort dingen puur voor mijn plezier.
Als sneeuw voor de zon
Als de zon niet vooruit te branden is dan profiteert sneeuw daar natuurlijk schandalig van. Ik woon dan wel in het diepe zuiden, maar na een week liggen er hier nog steeds hopen van dat witte goedje. Vanmorgen leek het met de gladheid gelukkig mee te vallen. Tot ik het bruggetje naderde. Ik zag het al van verre. Twee brommers, drie fietsers en, als optelsom van de vervoermiddelen, ook vijf personen zag ik gevloerd liggen. Geweldige kwaliteit ijzel.
Gratis parkeren
Met mijn behoorlijk ontwikkelde dwangneurose ontsnapt er zeer weinig aan mijn aandacht. Ik controleer alles altijd dermate grondig dat ik zelden gefopt word door een druppende kraan, een brandende gaspit of een ge- of verbodsbord. Check, check en dubbelcheck is mijn geschifte motto. Een devies waar ik zelf bij tijd en wijle moedeloos en hyper van raak. Alleen bij parkeren lijkt die rare kronkel in mijn brein niet te functioneren. Zo kreeg ik al bekeuringen in Amsterdam, Kopenhagen en Berlijn. Meer hoofdsteden heb ik trouwens nooit bezocht.