Waargebeurd verzonnen
Mies Huibers 
In mijn tijd heette de basisschool nog lagere school en het rekenen kende drie onderdelen: hoofdrekenen, toegepast rekenen en cijferen. Hoewel ik geen idee meer heb wat het verschil tussen die drie was, kon ik er wel wat van. Op mijn eindrapport prijkten drie negens.
Bij de tv-quiz ‘Het mes op tafel’ is mijn favoriete onderdeel nog altijd dat rekenen. Helaas schijn ik wat ouder te worden en moet ik steeds dieper gaan voor het juiste antwoord.
Na ruim vijf maanden begin ik eindelijk een beetje plezier in dat rare pensioen van me te krijgen. Niet dat ik nu elke dag sta te zingen en springen van pure jolijt, maar de grootste inzinking van het plotselinge thuiszitten heb ik wel achter de rug. Het heeft toch wel iets al die vrije tijd. Eerlijk gezegd denk ik nog maar sporadisch aan mijn werkzame leven. Dat is toch wel tamelijk frappant als je vijfenveertig jaar lang in loondienst op een bureaustoel op en neer hebt zitten wippen.
In ons dorp hebben we rare kostgangers. Eén van hen, een acrobaat, bivakkeert in het natuurgebied De Malpie. Al jaren komen we hem onderweg tegen en steeds verbaas ik me erover hoe hij stand weet te houden aan de oever van het grootste ven. Hij hangt bijna plat voorover en moet al zijn talenten aanspreken. Zijn onderste takken zweven net boven het water en zijn wortels komen voor driekwart uit het zand omhoog. Een boom die uit het pure acrobatenhout is gesneden.
Ik logeerde bij mijn grootouders omdat mijn moeder in het ziekenhuis lag. Oom Gerrit kwam op bezoek. Als enige van de immens grote familie had hij een auto.
‘Heb je de zee al ooit gezien?’, vroeg hij. Ik schudde mijn zesjarig hoofdje. Hij keek de nog inwonende tante en mijn grootouders schalks aan.
‘Vandaag ga je iets moois beleven, manneke’, riep hij vrolijk. Het was half november. Een gure dag met harde wind en regenvlagen. We stapten in zijn oude Volkswagenbusje.
