Haken is nog eens een leuke hobby. Heel wat anders dan slappe stukjes schrijven. We hebben een schildpad en een vos van d’r in huis. Die d’r is mijn schoonzus. Bij haar thuis zitten er allemaal beestjes op de stoelen. Exemplaren die zelfs voor een kleurenblinde als ik betoverend zijn. Het is vakwerk hoe ze die diertjes tot leven brengt. Als ik haar moet geloven, is dat priegelwerk nog heerlijk ontspannend ook.
Het is gaan borrelen in die bovenkamer van me. Hoe leuk zou het zijn om eens een andere tijdsbesteding te zoeken, schiet het steeds door mijn hoofd. Dat wekelijkse gerammel op het toetsenbord begint te vervelen. De schwung is eruit en de inspiratie is op aan het drogen. Ik zou boeken kunnen gaan haken.
In de digitale wereld ben ik een terugtrekkende beweging aan het maken. Ik lees nog aardig wat blogs, maar reageren doe ik niet meer. Je mag van anderen niet verlangen wat je zelf niet doet en dus heb ik de reactiemogelijkheid op mijn eigen website stiekem uitgezet. Pinterest en Instagram hebben definitief het veld moeten ruimen en Facebook en Twitter zijn niet veel meer dan sputterende waakvlammetjes.
De aardige hondenfokster belt. De moeder van onze toekomstige pup gaat waarschijnlijk deze maand loops worden. Tegen de zomer kan het zover zijn. Ik besluit – met mijn vier voor handenarbeid – om het haken niet als nieuwe hobby op te starten. Ik ga gewoon meer boeken lezen en wacht geduldig op de pup die komen gaat. Tussendoor schrijf ik af en toe maar een stukje. Als ik veel zin heb. Die vaste donderdag laat ik ook maar voor wat die is. Ik geloof dat ik een recalcitrante kluizenaar aan het worden ben.
