Afscheid van mijn trouwe kompaan

Hij was bijna niet meer vooruit te branden en kraakte in al zijn voegen. Maandenlang had hij al te kennen gegeven dat hij aan zijn taks zat. Lekker in een koel laatje liggen zonder nog iets te hoeven doen, was zijn begrijpelijke wens. Zijn geheugen liet hem dikwijls in de steek en hij had zichtbaar last van zijn batterij en simkaartje. Ik praatte zachtjes op hem in. ‘Vooruit, je kunt het nog. Doe maar rustig aan. Snel hoeft het niet voor me. Ik wil je niet kwijt. Je bent pas zes jaar.’

Weer pepte hij zich een dagje op. Hij wilde me niet teleurstellen. Zoveel trouw in zo’n klein apparaatje kom je zelden tegen. Van geen opgeven wilde hij weten. Het was aandoenlijk, maar ook pijnlijk om te zien hoeveel kruim het ‘m kostte. Na een dramatische inzinking in het weekend besloot ik dat het genoeg voor hem was geweest. Zijn batterij knalde van de hitte bijna door de behuizing. Zijn simkaart gaf tussen half drie en drie uur in de middag zes keer de geest. Ik mocht dit niet meer van hem eisen op z’n oude dag. Hij moest uit zijn lijden verlost worden. Ik hield het stil voor hem toen ik een nieuwe smartphone bestelde.

Naast elkaar liggen ze op de eettafel. Ik heb mijn trouwe, oude telefoon uitgezet. Voorzichtig verwijder ik de achterkant. De batterij en het simkaartje liggen nu open en bloot. Ik haal ze uit de telefoon. Mijn trouwe, dappere apparaat geeft geen krimp. Stilletjes legt hij het loodje.

Ik krijg de knappe nieuweling snel aan de praat. Hij heeft er enorm veel zin in. Razendsnel en geluidloos volgt hij mijn commando’s op. Ik zou met zo’n prachtige, fanatieke telefoon erg in mijn sas moeten zijn. Toch ben ik dat niet. Het voelt als verraad dat ik mijn oude kompaan van het ene op het andere moment afgedankt heb. Ik pink een traantje weg. Zes jaar lief en leed zijn niet zomaar weg te poetsen.

31 gedachten over “Afscheid van mijn trouwe kompaan”

Reacties zijn gesloten.