Aanbellers waar een luchtje aan zit

Jarenlang heb er ik er keihard voor getraind. Ik zit op een niveau dat amper nog voor verbetering vatbaar is. Stoïcijns maar vriendelijk weet ik onwelkome aanbellers binnen vier seconden rechtsomkeert te laten maken. Het enige wat ik doe is glimlachen en met mijn hoofd schudden. Door dat daadkrachtig optreden komt de boodschap altijd over.

De omstandigheden waren niet optimaal en dat ging ten koste van mijn alertheid. Ik had een badmatje besteld en toen de bel ging, spurtte ik enthousiast naar de voordeur. Net toen ik die opendeed, kwam mijn vrouw haar jas ophangen in het halletje. De man in de deuropening stak zijn hand uit. ‘Mag ik me even voorstellen?’, vroeg hij keurig. Ik vond het een bijzondere opening voor iemand die een badmatje komt afleveren. Mijn vrouw riep ‘hoi’. Ik probeerde mijn aandacht tussen mijn vrouw en de man aan de deur te verdelen, maar faalde daarbij hopeloos.

De jongeman aan de deur bleek niet de bezorger van het badmatje te zijn. De vier seconden waren al voorbij en hij was van wal gestoken. Ik luisterde maar half. ‘Helemaal gratis, echt waar. U krijgt zelfs geld toe. Nee, geen addertje onder het gras.’
Ik stonk er met mijn grote voeten in. Het was, naar achteraf bleek, een heel nest adders dat onder het gras verborgen had gezeten. Ik zal het woord voorliegen niet uit mijn toetsenbord laten komen, maar dat ik behoorlijk fantasierijk voorgelicht werd, durf ik wel te stellen. Toen de dampen waren opgetrokken en ik tot bezinning was gekomen, mailde ik met de loterij waar ik met mijn onoplettende hoofd lid van geworden was. Ik kwam onder het ongewenste lidmaatschap uit want ik kan zeer overtuigend en leuk mailen.

Ik googelde na de goede afloop op ja-nee-stickers. Ik bestelde er eentje en kreeg de tweede gratis. De betaalde sticker hangt nu onder de bel bij de voordeur. Ik merk nu al dat ik relaxter leef. De gratis sticker ligt op tafel. Die mag een liefhebber van me hebben. Iemand die aanbellende vertegenwoordigers van loterijen en energieleveranciers ook beu aan het worden is. Het stickertje geeft aan dat collectanten wel op de bel mogen duwen. Voor die mensen heb ik het hart nog op de goede plaats. Aan de rest van de aanbellers zit een luchtje. Ik stink er niet meer in.

25 gedachten over “Aanbellers waar een luchtje aan zit”

  1. Op mijn flat heb ik er weinig last van. Vrijwel niemand hier laat ze de gemeenschappelijke ingang binnen.
    Heb er wel last van als ik naar mijn werk ga in de binnenstad van Eindhoven. Op elke hoek vd straat proberen ze me aan te klampen. Voor de loterij, energiecontracten, noem maar op… ze staan er. Ik wimpel ze af met: nee, dank u wel, ik heb geen tijd.

  2. Her raam in de deur dat open kan zit achter een gietijzeren sierrooster, van uit die vesting ben ik niet te verslaan , maar dan heb ik dus nooit van die leuke verhalen zoals jij hier schrijft;-),

  3. Gewoon ‘nee, dankje’ helpt meestal. Soms was mijn gezicht al genoeg☻
    Maar uiteindelijk haalde ik ook stickers, een nee-nee.
    Gratis nog wel, bij het gemeentehuis.

    • Ik wilde zelf een kleine uitzondering maken. Vandaar de nee en de ja. Dat gezicht van mij werkte altijd redelijk, maar de ouderdom maakt het waarschijnlijk tegenwoordig iets te vriendelijk.

Reacties zijn gesloten.