Aan de biljartkeu ligt het niet

Ik heb me zoals zo vaak weer eens ongelofelijk om laten praten. Ook nu ik met pensioen ben, blijf ik er instinken. Nooit kan ik gewoon een keer nee zeggen zoals een normaal mens. Altijd ga ik voor gaas en altijd heb ik er achteraf spijt van.

‘Je moet een sport gaan beoefenen’, zei mijn vriend tegen me.
‘Ik blief geen sport te beoefenen’, antwoordde ik hem.
‘Zeker wel, nu je met pensioen bent.’
‘Oké dan’, murmelde ik,
Het had precies twintig seconden geduurd voordat ik overstag was.

Een half uur later had hij me aangemeld bij zijn biljartclubje. Twee weken later werd me de maat gemeten voor een shirtje en kon ik tussen neus en lippen door vernemen dat ik aangemeld ging worden bij de Koninklijke Nederlandse Biljartbond. Ik moest in competitieverband gaan driebanden.

Als er iets lastiger is dan de was perfect te strijken of een gazon oogstrelend te onderhouden dan is het wel driebanden. Ik kan niet eens behoorlijk normaal biljarten laat staan dat ik er bij driebanden iets van bak. In maaien en strijken zijn mijn capaciteiten trouwens ook niet dusdanig dat daar spontaan voor geapplaudisseerd wordt.

Ik oefende me elke week ongans om mezelf klaar te stomen voor de komende competitie. Het was elke keer bedroevend amateuristisch en mijn gemiddelde was navenant. Ik stond verkeerd, ik stootte beroerd en de effecten die ik gaf, waren lachwekkend.

‘Je moet een eigen biljartkeu hebben’, zei mijn vriend tegen me.
‘Ik blief geen eigen biljartkeu’, antwoordde ik hem.
‘Zeker wel, nu je lid van de biljartbond bent.’
‘Oké dan’, murmelde ik.
En weer was het in precies twintig seconden voor elkaar.

Een half uur later was de afspraak bij de biljartwinkel gemaakt. Twee weken later reden we van die locatie naar huis. De biljartkeu lag op mijn schoot. Met sierlijke letters stond er ‘Raymond Ceulemans’ op.
‘Zou ik ooit zo goed worden als die beste driebander ter wereld wiens naam op mijn keu staat?’, vroeg ik mijn vriend.
‘Ik denk het niet nu ik jou heb zien spelen’, antwoordde hij.

We hebben deze vanmiddag weer geoefend. Samen met nog een andere vriend. Eentje die vroeg over hoeveel banden dat driebanden moest. Beide vrienden speelden me finaal van tafel.
Ik heb een account op Marktplaats aangemaakt. Mijn allereerste advertentie was kort maar krachtig:
‘Biljartkeu: gratis op te halen. Als ik ‘m maar kwijt ben.’

4 gedachten over “Aan de biljartkeu ligt het niet”

  1. En toch is juist biljarten een sport waar een beginner heel makkelijk kan samenspelen met een geoefende speler. Maar je moet er wél plezier in hebben, ach eigenlijk zoals bij alles. Eerst maar oefenen om langer dan 20 seconde stand te houden wanneer je iets niét wilt. 😉

  2. Hoi Mies, doe die keu niet weg, het is een goeie, ik heb er zelf ook zo eentje.
    Stop met driebanden en kom bij ons biljarten.
    Gewoon libre met mensen die veel beter zijn dan wij en mensen die net zo “goed” zijn als wij.
    Gezellig op de donderdagmiddag of woensdagavond biljarten in ons buurthuis.
    Weet zeker dat ook jij er plezier aan beleefd !
    Groetjes,
    Ger van Dijk

    • Ha die Ger, Die stukjes van me moet je af en toe met een miniem korreltje zout nemen. Ik ben eigenlijk stiekem wel een doorzetter.

      Van de andere kant wil ik best een keertje gezellig langskomen. Altijd leuk! Straat uit, twee keer rechts? Geen flauw idee waar dus. 🙂

Reacties zijn gesloten.