De acht boeken van Zafón

Mensen denken vaak dat ik stapels romans per maand verslind. Dat idee moeten ze hebben omdat ik zelden over iets anders loop te wauwelen dan over boeken. Het aantal pagina’s dat ik omsla, valt nochtans behoorlijk tegen. De afgelopen zeventien jaar kom ik op een gemiddelde van vijfentwintig bladzijden per dag. Door een klein half uurtje gas geven, kom ik met gemak aan mijn portie voor elk willekeurig etmaal. Dat ik dat allemaal zo precies weet, is absoluut niet te danken aan mijn geheugen. Dat hapert namelijk net zo vaak en erg als mijn tv uit 1961. Nee, die kennis kan ik alleen maar ophoesten omdat ik sinds januari 2000 al mijn gelezen boeken netjes in een spreadsheet zet.

Vorige maand verscheen na zes jaar wachten dan eindelijk het laatste deel van het vierluik ‘Het kerkhof der vergeten boeken’ van Carlos Ruiz Zafón. Dat slotstuk ‘Het labyrint der geesten’ is met 842 bladzijden meteen ook de dikste pil die de Spanjaard tot op heden schreef.
Sinds het jaar dat ik met allerlei ingewikkelde formules mijn leesvoer te lijf ga, staat ‘De schaduw van de wind’ van Zafón onverslaanbaar op de eerste plaats van mijn boekentoptien.
‘Het spel van de engel’ en ‘De gevangene van de hemel’ heb ik daarna natuurlijk ook gelezen en hoewel dat heerlijke romans waren, konden die me toch nét iets minder bekoren. Dit laatste deel van het vierluik sla ik vanzelfsprekend voor geen goud over. Voordat hij aan deze werken toekwam, schreef Carlos Ruiz Zafón al vier jeugdboeken. Die staan fraai in mijn boekkast bij de jeugdliteratuur maar aan het lezen ervan ben ik nog steeds niet toegekomen.

Omdat mijn geheugen als zestigplusser dus wat haperingen aan het vertonen is én omdat in ‘Het labyrint der geesten’ alle puzzelstukjes op hun plek schijnen te vallen, meende ik iets te moeten doen wat ik nooit doe: boeken herlezen. Drie stuks dus in dit geval. Maar eerst zouden zijn vier jeugdromans eindelijk eens aan de beurt komen. Zo verscheen er dus een berg van 3204 weg te werken bladzijden voor mijn geestesoog. Oeps en slik. Om er een lekkere uitdaging van te maken, zou ik het huzarenstukje gaan klaren in de maanden december en januari. Vijftig bladzijden per dag. Voorwaar geen sinecure al zeg ik het zelf.

Ik kreeg zoetjesaan wel de bibbers van dat vooruitzicht. Op de valreep werd ik gered door een andere boekenlezer die me de suggestie aan de hand deed om van de drie eerste delen van het vierluik gewoon even een samenvatting te lezen. Dat zou mijn haperende geheugen van genoeg informatie voorzien. Een geniaal idee. Ik had het bijna zelf kunnen verzinnen. En zo besloot ik goedgemutst om slechts vijf in plaats van alle acht boeken van Zafón te gaan lezen. Ook geen gemakkelijk karwei om in tweeënzestig dagen tot een goed eind te brengen. Toch moeten een kleine 1800 pagina’s in dat tijdsbestek zelfs voor mij te doen zijn. Hoop ik.

TitelJaarBlzCat
De nevelprins1993208Jeugd
Het middernachtspaleis1994240Jeugd
Septemberlichten1995264Jeugd
Marina1999238Jeugd
De schaduw van de wind2002543Vierluik
Het spel van de engel2008552Vierluik
De gevangene van de hemel2011318Vierluik
Het labyrint der geesten2017842Vierluik

16 gedachten over “De acht boeken van Zafón”

  1. Zafon is niet mijn stijl. Had er oprecht zin in maar het ligt me niet. Al was het wel het eerste boek van hem waar ik in begon. Ach ja, ieder zijn/haar eigen smaak ?

Reacties zijn gesloten.