Arrival – Een buitenaards feest

De bioscoopbon keek me vanaf de salontafel aan. Ik vond het tijd om weer eens een film op een lekker groot scherm te gaan zien. Helaas was die bioscoopbon niet van mij.
“Arrival schijnt wel goed te zijn”, liet ik me relaxed ontvallen.
“Wat is het voor iets?”, vroeg ze.
“Science fiction”, antwoordde ik hoopvol.

Veertig jaar geleden ging ik voor het laatst zonder gezelschap naar de bioscoop en die mijlpaal kon ik nu in mijn uppie zonder bioscoopbon gaan vieren.
Bij mijn favoriete bioscoop – die meer dan welkome plaspauzes heeft – begon de film pas na half tien. Dat tijdstip was me nét iets te gortig voor een doordeweekse avond. Ik kocht noodgedwongen een kaartje bij de concurrent waar geen toiletbezoek op het programma stond. Stiekem verliet ik te vroeg mijn werk en zat om exact vijf uur in de middag met een flesje cola in de hand het begin van de film af te wachten. Het licht dimde na tien minuten en Arrival begon. Dat werd nog 116 minuten de plas ophouden tijdens mijn eigenhandig gecreëerde feestje. Mijn blaas raakte al direct in een kramp door dat vooruitzicht.

Arrival was écht goed. Ik zat in het epicentrum van de zaal – op de middelste stoel van de middelste rij – en werd moeiteloos de film ingetrokken. Het buitenaards bezoek, de communicatie en miscommunicatie, een ander begrip van de tijd, heerlijk acteerwerk en een perfecte soundtrack maakten dat ik mijn cola vergat. Je hebt af en toe van die films. Net zo intrigerend als Contact en Interstellar om er een paar te noemen.
Na een klein uurtje begon ik toch wat te transpireren. Mijn blaas stond op springen. Ik wilde eigenlijk niets van de film missen maar er was geen ontkomen aan. Ik vluchtte met X-benen de zaal uit. De klok in de hal leek me niet zo punctueel. Zeker drie kwartier liep die voor naar mijn idee.
Toen ik na de verlossende plas hijgend de zaal weer in stormde, had ik geen flauw idee waar het midden zich bevond. Het was pikkedonker. Tastend, zuchtend, vloekend en half vallend lukte het me uiteindelijk om de stoel met mijn jas en flesje cola terug te vinden. Vijftien minuten later was de film afgelopen. Die klok in de hal had wél goed gestaan. De tijd was ongekend en onwerkelijk snel voorbij gevlogen. Dat laatste kwartiertje had mijn blaas wel gered, dacht ik wat spijtig.
Op de weg naar huis trakteerde ik mezelf op een knakworstje, een frikadel en een kroket. Feestjes moet je in stijl afsluiten.

15 gedachten over “Arrival – Een buitenaards feest”

  1. Ik lig in een deuk!!! Wat is dit voor ‘oude-mannen-praat’? Ongeveer 5 zinnen over de film en de rest (incl. de reacties!) gaat bijna alleen maar over plas, nodig moeten en nierfunctie’s. Gelukkig (nog) niet een herkenbaar maar wel erg leuk verhaal.

  2. Ik heb ‘m gistermiddag gezien. Gelukkig heb ik een sterke blaas. Ik kwam thuis uit mijn werk (vrijdags normaal tot 1 uur ’s middags), gelunched met twee dubbele espressos en een halve liter water, een snel plasje, in de auto een half uur naar de bioscoop, net op tijd voor de voorstelling van drie uur. Daarna nog gewinkeld en een hapje gegeten met een halve liter bier, nog een vriend ontmoet in een andere gelegenheid waar ik als afzakkertje een Amaretto dronk, tien minuten door de kou teruggelopen naar de auto, een half uur teruggereden naar huis alwaar we om half 9 aankwamen en toen pas vertelde mijn blaas mij dat het nu toch echt tijd was om weer geleegd te worden. Misschien dat het eten er bij heeft geholpen. Daar zat vast wel wat zout in. 🙂

    De film vond ik trouwens ook erg goed. Echt weer eens zo’n film die ook stof tot nadenken geeft en dan met name over de begrippen tijd en communicatie.

    • Ik zou willen dat ik zo’n blaas had. Tijd en communicatie zijn inderdaad thema’s die het echt speciaal maken. Spreekt ook weer niet iedereen aan heb ik gemerkt.

Reacties zijn gesloten.